Merklap replica 1863

Een merklap in één kleur heeft een geheel eigen charme. Voor de maakster: lekker doorborduren en je niet bekommeren om het wisselen van kleuren. En voor de kijker: het blijft boeiend. De alfabetten, de randen en de motieven vormen nog makkelijker één geheel en het kijkt gewoon mooi.

In de tweede helft van de vorige eeuw ontstond de gewoonte om oude merklappen van honderd jaar eerder na te borduren en dat is een leuke manier om die composities van toen te bewaren. Toch is het ook een merkwaardig verschijnsel: vroeger waren die lappen bedoeld als voorbeeld, en het meisje wat zo’n lap borduurde kon gewoon haar eigen compositie maken terwijl ze een paar alfabetten en randen en motieven uitprobeerde. Maar een eeuw later werd die enigszins willekeurige compositie gezien als een patroon, wat precies zo werd nagevolgd. Ik denk dat ik dat zelf niet zou kunnen. Ik zou er dan denk ik toch wat aan veranderen of toevoegen, bijvoorbeeld linksboven het bootje nog wat bijborduren zodat daar het plekje nog wat opgevuld wordt. En de randjes onderaan iets meer ruimte geven.

Maar ja, om het tòch precies zo na te maken, heeft ook wel wat. En nu lijkt het haast wel of ik weer in m’n merklapjes-maand zit: zomaar een hele mijmering en dus een heel blogje. Dat is denk ik wat kijkplezier (bij mij) oproept.