Midweek op Schiermonnikoog

“Loop maar vast vooruit, ik kom zo wel” zei ik gisteren op het strand van Schiermonnikoog. Na een lange fietstocht door de duinen wilden we ook nog even naar het brede strand om voor de laatste keer schelpen te zoeken. Bij de strandopgang zag ik een paal waar ik even m’n tasje aan wilde ophangen om te fotograferen. Dit tasje had ik meegenomen en ik droeg er af en toe m’n fototoestel in. Nieuw is het tasje bepaald niet. Ik maakte het dertig jaar geleden. Toen was ik ook al volop bezig met draden en naalden. Ik had voor mezelf een rok genaaid en een bijpassend hesje gehaakt en van de restjes maakte ik (zonder patroon of voorbeeld) dit tasje. Het gaf me een schok van herkenning toen ik vorig jaar bijna net zo’n tasje op Pinterest zag, met precies dezelfde kleuren en strepen. Hoe kan dat nou, dat is toch mìjn tasje? Zò frappant dat zoiets dertig jaar later dan weer in de mode is! Nog veel en veel ouder is het strand op Schiermonnikoog. We zijn hier al vaak geweest, en als je dan die smalle duinenrand doorloopt, en uitkijkt naar het moment dat je de zee ziet, wéét ik al wat er komt: kilometersbreed strand! Nergens in Nederland heb je zo’n prachtig wijds uitzicht als hier! Op dit strand krijg je een overweldigend gevoel van tijdloosheid en onbegrensdheid.

Even nog wat vertikale lijnen benoemen in de bovenste foto: vooraan mijn eigen schaduw, middenin een paal (voor het perspectief), en een beetje rechts daarvan zie je een stipje. Dat is mijn man, die al vooruit gelopen was. Want elke keer wachten tot ik weer klaar was met foto’s, dat is ook zo wat. Maar om jullie gerust te stellen: zòveel foto’s heb ik niet eens gemaakt. M’n toestel bleef verrassend vaak in het tasje. Ik heb een paar dagen uitbundig genoten zonder telkens foto’s te nemen (dat is nieuw voor mij).  Dit is vast een blogje om m’n eerste enthousiasme te delen en te vertellen dat we weer thuis zijn. Morgen meer!