Het kussen uit mijn jeugd. Hier ligt het nog op de bank in de kamer van m’n ouderlijk huis. De zon schijnt in de kamer. De foto is vijftien jaar geleden gemaakt. Toen leefde m’n vader nog. Toen leefde m’n moeder nog. Toen was het nog het ouderlijk huis waar m’n broers en zussen en ik zo graag kwamen. Het is een kiekje geweest, deze foto, gemaakt met een fototoestel wat nog niet zulke goede foto’s maakte als de huidige camera’s. Deze foto illustreert waarom ik het best moeilijk vond om het ouderlijk huis dit jaar ‘los te laten’. Het was zo’n fijn plekje!
Begin dit jaar hebben we het huis verkocht. De hoofdbewoners (mijn ouders) waren overleden. En wij gingen een heel proces door. Willen wij er misschien wonen? Nu zijn we een jaar verder en denk ik: het is goed zo. Dat vrije veld achter het grote raam was al weg. Helemaal weg. Volgebouwd. Het had tientallen jaren braak gelegen en wij konden daar appels plukken en vuurtje stoken en pret maken. Maar juist toen m’n moeder haar laatste jaar beleefde zaten we elke dag in de bouwherrie. Alles werd volgebouwd. Hierdoor verloor het huis toch iets van z’n charme. Dus toch maar niet.
En nu kijk ik met een beetje weemoed naar deze oude foto. Begin dit jaar haalden we de kamers leeg. Sommige meubels en spullen konden we zelf gebruiken, en sommige niet. Het was een hele klus, maar alles is goed terecht gekomen. Deze decembermaand is de allereerste in m’n leven dat ik nìet naar het ouderlijk huis kan. Het afgelopen jaar wende ik eraan dat dit huis niet meer van ons is, maar in december is het anders. De herinneringen komen weer boven. Ook aan dat fijne plekje.
Op zondag laat ik altijd een foto zien van een kussen. Dit is de laatste zondag van het jaar. Dus nog een keer dit oude kussen. Ik heb het al vaker op m’n blog laten zien. Ik maakte het toen ik 9 was. M’n moeder gaf me voorbedrukt stramien, smyrnawol en een smyrna-haaknaald. En ze liet me zien hoe ik met die naald een knoop kon maken. Ik hoefde het maar één keer te zien en snapte het meteen. In korte tijd maakte ik het kussen en toen het af was gaf ik het aan haar. Ze was trots op me en heeft het kussen bijna vijftig jaar in haar kamer gehad.
Nu heb ik het weer, en is het mijn laatste-zondag-van-het-decennium-kussen. Da’s wel toepasselijk voor zoiets ouds en persoonlijks.
Het is het kussen wat mijn handwerkliefde heeft gevoed….
En waar veel mooie herinneringen aan verbonden zijn.
Wil je reageren?