Mijn warme trui

Ik heb er lang over nagedacht of ik het zou doen: deze foto laten zien. Nu besluit ik: ik doe het.
Ik heb een moeilijke tijd achter de rug. Nee, eigenlijk zit ik er nog wel in. Maar het gaat wel beter. Gister heb ik m’n schapewollen trui weer uitgetrokken.Van begin januari tot eind maart heb ik hem bijna elke dag aan gehad. Elke dag weer wilde ik hem weer aan. Wilde ik niet nadenken over iets anders. Wilde ik de warmte voelen die ik nodig had en zocht. Ik breide deze trui als tiener. En ineens was er – de eerste dag van januari – iets in het nieuws waardoor ik in m’n emoties weer in m’n tienertijd belandde. Ik had iets meegemaakt wat ik moeilijk vond en toen wilde ik m’n trui weer aan. Hij lag nog op zolder, jarenlang had ik er niet naar omgekeken. Jarenlang had ik ook m’n trauma niet zo heftig gevoeld, maar nu kwam het weer boven. Best heftig.

Ik moest er wat mee doen, met die heftige gevoelens. En toen ben ik aan de slag gegaan. Hard gewerkt. En nu, na al die maanden werken, na al die weken de pijn weer voelen, ben ik een stuk verder. Gistermorgen deed ik m’n trui nog aan. Maar ’s middags trok ik hem uit. Het is tijd om verder te gaan.

(Foto gemaakt door mijn lief, in de Bush van Burgers Zoo)
(de schapewol waarmee ik deze trui breide kreeg ik van m’n schoonmoeder)