Mini-klokkestreng met vogeltjes

Mini-klokkestreng: waar komt dàt nou weer vandaan en wat is het? Vroeger hadden deftige huishoudens dienstbodes en die konden geroepen worden via een koord in de eetkamer. Als je daaraan trok, dan ging er in de keuken een bel rinkelen als teken dat de volgende gang kon worden opgediend. Niet mooi natuurlijk, zo’n kaal koord in de sjieke kamer. Dus daar werd een langgerekt borduurwerk vóór gehangen. En later werd dat borduurwerk zèlf het koord. Als je nu aan het belletje onderaan dat borduurwerk trok, dan werd het mechanisme ook in werking gesteld en werden ze in de keuken opgeroepen.

Het ‘schellekoord’ bleek een geweldige nieuwe vorm te zijn om prachtige borduurwerken voor te maken want er verschenen vele patronen. Tot het hele systeem in onbruik raakte, o.a. doordat de klassemaatschappij werd afgeschaft. En doordat de ontwikkelingen verder gingen natuurlijk. Eerst zal er wel een elektrisch belletje zijn aangelegd, en later een huistelefoon of intercom. Inmiddels zijn we nu bij de mobieltjes aanbeland om iemand een ‘notificatie’ te geven maar daarmee worden niet zo vaak dienstbodes meer opgeroepen om de tafel af te ruimen.

En wat je vaak ziet: van iets leuks / moois /ouds / authentieks en/of aantrekkelijks worden ook mini-versies gemaakt. Gewoon omdat het leuk is om naar te kijken en leuk om te maken. En de volgende ontwikkeling is dan weer dat een fabrikant er handel in ziet, en dan wordt er een kant-en-klaar-pakketje samengesteld wat je alleen nog maar hoeft te borduren. En zo komt het dat ik inmiddels drie dezelfde mini-klokkestrengen heb, allemaal ooit gemaakt met zo’n pakketje. Het lijkt erop dat ik ze spaar…
Een oud Pako-patroontje ging gister op de post en toen wou ik er eerst nog even een foto van maken.

Genoeg geschiedenis voor nu! Vandaag een dag om de vogeltjes in het ècht te horen zingen! Fijne dag!