Modepop
Adellijke dames moesten gekleed zijn volgens de internationale standaard, waarbij de toonaangevende landen als Frankrijk, Engeland en Italië de hoofdrol speelden. Louis XIV wilde heel Europa de Parijse mode laten zien, daarom stuurde hij levensechte modepoppen naar ieder Europees hof. Ook de stiftdames in Thorn waren gekleed volgens deze mode, wat mede een manier was om hun stand hoog te houden, om eer te betonen aan hun familie en om mee te doen met het ingewikkelde spel van de internationale betrekkingen.
In het Limburgs Museum is een tentoonstelling gewijd aan de vergeten prinsessen van Thorn, en daar staat (nog enkele weken) deze opstelling van kostbare robes. Aanleiding voor deze tentoonstelling is een grondige studie van vele bewaard gebleven brieven die de vrouwen schreven, waardoor een veel vollediger beeld is ontstaan van hoe het leven voor hun was. Uit die brieven blijkt ook hoe belangrijk de kleding was, en hoeveel kosten er werden gemaakt om deze robes te kunnen dragen.
In deze tijd, de achttiende eeuw, waren er nog nauwelijks modebladen; de poppen fungeerden als voorbeeld hoe het moest. De kleermakers moesten de kleding, het schoeisel, de hoeden en alle accessoires van de poppen precies namaken. De kleding werd uitgetrokken en gekopieerd en zonodig werden de kledingstukken uit elkaar gehaald, waarna het patroon gemaakt kon worden en aangepast aan de maat van iedere klant.
De miniatuur modepoppen gingen van het ene naar het andere hof in Europa.
Ik vond het interessant om te zien hoe de tentoongestelde pop bijdroeg aan het zien van de hoogontwikkelde maar ook beklemmende mode van de Europese adel. En het woord ‘modepop’ krijgt er weer zijn oorspronkelijke betekenis door.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
4 gedachten over “Modepop”
Ik kijk dan ook meteen naar het gezicht van zo’n pop. Heel bijzonder.
Hoi Annelies,
Dit keer ben ik extra blij met je reactie, want ik voel me ook heel onzeker over m’n blogjes, terwijl het nieuws zo verschrikkelijk is. Eerst voelde ik me vorige week al onzeker of ik wel zou bloggen over die tentoonstelling, en nu of ik deze foto’s nog wel zou laten zien. Aan de ene kant voelt het zo ongepast en ongevoelig want het is in zo’n schril contrast met de Oekraïne-oorlogswerkelijkheid van nu. Aan de andere kant heb ik dan de overweging dat ik wat anders moet verzinnen als ik deze foto’s niet wil gebruiken, en dan zit ik toch ook weer met hetzelfde dilemma, want eigenlijk àlles lijkt nu ongepast.
Ik vind het gewoon heel lastig, en er ging heel veel denkwerk vooraf aan dit blogje, en uiteindelijk deed ik het toch maar en toen was ik dus blij met je reactie.
Hierbij dan ook een uitnodiging aan anderen die dit lezen: als je je aan m’n blogjes stoort, laat het me dan weten. We moeten toch met elkaar ook weer een weg zien te vinden in hoe we verder gaan met ons leven, wetende dat er elders in Europa zulke verschrikkingen plaatsvinden.
Overigens liep het met de laatste bewoners van de prachtige gebouwen in Thorn niet goed af. De Franse revolutie brak uit en Franse soldaten sloegen alles kapot. De laatste stiftdames moesten vluchten. Alle inspanningen om de hoge stand op te houden, de betrekkingen goed te houden aan de internationale hoven, bleken tevergeefs. Het is verschrikkelijk dat de geschiedenis zich herhaalt. Maar daar durfde ik geen blogje over te schrijven.
MARGRIET,IK GELOOF DAT JE ER GOED AAN DEED IN DEZE TYDEN ONS IETS MOOIS LAAT ZIEN.STERKTE EN BESTE WENSEN VOOR ALLEN. HANNIE.
Margriet, voel je niet schuldig om zo’n blog te schrijven. Het is allemaal erg, maar ik denk dat het ook belangrijk is dat we onze gedachten verzetten met iets positiefs. En we kunnen ook weer iets leren van jouw verhaal, dat mode wel heel betrekkelijk is bijvoorbeeld.
Ik ben trouwens blij dat ik niet in zo’n jurk hoef te lopen.