Momenten in de tijd

Meestal ga ik op de fiets naar het postkantoor, maar nu had ik gister aan het eind van de middag zin om even te lopen. Een paar bestellingen wegbrengen. Nog niet alles, de rest schuif ik door tot maandag. Eerst nog even bijkomen van de begrafenis van m’n moeder. Dat is nog maar twee dagen geleden. ’s Morgens om kwart over acht waren we er al en keken voor het laatst naar haar. We sloten de kist.
Het voelde alsof de tijd even stil stond.

En nu liep ik een dag later alweer voor die bestellingen naar het postkantoor. Ik kwam langs een bord buiten op de stoep, met aanbiedingen voor horloges. Ik besloot zo’n horloge te kopen. Past goed bij m’n grijze kleren met zwarte sjaaltje.
Met een nieuw horloge ben ik weer ìn de tijd.

Eigenlijk vind ik het ook wel mooie dagen. Ik mag doen wat ik nodig heb om de gebeurtenissen te verwerken. Ik kan doen wat in m’n hoofd opkomt (binnen redelijke grenzen natuurlijk). Het helpt mij om al deze dingen gewoon te doèn. Ik vind het nog steeds jammer van die gong, die ik vergeten was om mee te nemen naar de begraafplaats. Daar had ik wel een harde klap op willen geven. Maar er zijn veel andere dingen die ik wèl gewoon kan doen. Ik merk dat het me helpt, om alles bewust te beleven. En ik ben blij dat we de invulling van de begrafenis ook zoveel mogelijk zèlf hebben gedaan. Zelf de kist gedragen. Niks uit handen gegeven.
Alleen toen die kist in het graf zakte, toen gaven we haar ‘uit handen’.

Ook nu zoek ik naar vormen en manieren om m’n vele gevoelens te uiten en te beleven. En te kanaliseren. Elke dag even een blog-momentje hoort daar ook bij. Eigenlijk zeg ik niet veel. Zo’n overweldigende gebeurtenis: dat duurt even voordat ik er nog wat meer over kan schrijven.

Maar dat geeft niet: we hebben (weer) de tijd.