Morning Glory bloeit eindelijk

Aan het begin van de zomer zette m’n zus twee grote potten met een klimplant bij de voordeur van ons ouderlijk huis . Telkens hingen de bladeren weer slap in de warmte en telkens was er wel iemand die er een plens water opgooide. “Dan heeft mama straks nog wat om naar te kijken,” had m’n (oudste) zus gezegd, want we keken er naar uit dat die plant eindelijk eens ging bloeien. We waren de hele zomer bezig. Met zorgen voor m’n moeder, met zorgen dat het huis koel bleef. Met boodschappen doen en met eten koken. Met praten met elkaar en met anderen. En met praten met m’n moeder want dat was toch wel het allerleukste: het luisteren naar haar vele verhalen. Tot we er soms ook wel eens moe van werden.

En nu zijn we aan het eind van de zomer. We kijken terug op een intensieve tijd. We deden alles zoveel mogelijk zelf en dat doen we nog steeds. We zijn bezig om een begrafenis voor te bereiden. En dat willen we ook zoveel mogelijk zelf doen. Ik liep vanmorgen met m’n (jongste) zus naar het gemeentehuis om aangifte te doen van het overlijden van onze moeder. “Dat gebeurt niet vaak dat mensen dat zelf doen, zei de gemeente-ambtenaar. Misschien nu voortaan wel, want als je weet dat het kan, waarom zou je het dan niet zelf doen?

We liepen weer terug. Alweer iets definitiefs gedaan. Negentig jaar geleden ging haar vader naar het gemeentehuis, om aangifte te doen van haar geboorte. En nu liepen wij naar het gemeentehuis om aangifte te doen van haar overlijden. Het was goed, om daar zo samen met mijn zus die korte wandeling te maken. Ik keek even naar de plant bij de voordeur en ging weer naar binnen. Genoeg te doen.
We hebben tegen iedereen gezegd dat ze morgen thuis op bezoek kunnen komen. Mama is thuis. En de plant bloeit eindelijk. Hij heet: Morning Glory.