Mijn moeder bleef tot het laatst aan toe een mooie vrouw, met mooi haar. Ik hield van haar lieve gezicht. Toch kozen we voor een foto voor op de rouwkaart van toen ze zestien was. Die foto stond de laatste maanden in haar huis. Mijn man had die foto opnieuw bewerkt en afgedrukt en gaf hem aan haar voor haar negentigste verjaardag, een tijdje geleden. Ze was toen even helemaal beduusd. Ze was al een tijdje oud, en bezig met oud-zijn. Toen ze haar eigen oude foto weer zag, zo mooi afgedrukt, was het alsof ze een stukje van zichzelf terugvond. “Jullie geven me iets van m’n identiteit terug”, zei ze. In de maanden daarna kwam ook haar veerkracht weer terug, nadat ze het een tijdje heel moeilijk had gehad.
En toen overleed ze plotseling. Heel onverwacht. Niemand van ons had afscheid genomen. Ze had me juist een paar dagen geleden nog laten zien dat ze ook wel weer zonder traplift naar boven kon. Nog even oefenen, zei ze.
Nu komen bij mij zoveel gedachten en emoties naar voren. Maar het gaat niet alleen om dit laatste jaar. Het gaat om een heel léven, wat afgesloten wordt. Daarom kozen we voor die foto van toen ze zestien was.
Toen was ze aan het begin van een rijk en veelbewogen leven. Nu was ze aan het eind.
Ontroerend verhaal bij een prachtige kaart. Heel veel sterkte en neem gewoon de tijd.
Gecondoleerd Margriet. Een prachtig vol leven zoals je beschrijft, ik wens jullie een mooi afscheid.
Groet Francien
Oh Margriet, met tranen in mijn ogen lees ik je verslag hier. Sterkte lieve Margriet!