Nieuwe sneeuwklokjes en een oud kussentje

Ze zijn er weer in overvloed! Mijn man kwam gisteren met vijf pollen thuis, die mocht hij uitgraven op een landgoed. Hij zette ze in de oudste bloempotten die we hebben. Eén pot is gebarsten; het lijkt erop dat na drie decennia trouwe dienst die potten nu toch eindelijk weggedaan gaan worden.

En dit is één van mijn oudste kussentjes. Ik borduurde op een restje stof wat nog van mijn grootmoeder was geweest, dus het stofje kan wel tachtig jaar oud zijn. Ik heb wat met ‘oud’ denk ik. Ik borduurde een Art nouveau-patroontje uit nòg ouder tijden, van begin vorige eeuw. Met wat fantasie kun je er wel gestileerde sneeuwklokjes in zien, met die driehoekige vorm. Het mooie van van een foto is dat je precies kunt weergeven hoe iets wàs, of hoe je iets ervàren hebt, zoals de sneeuwklokjes aan de waterkant op een lentewandeling. En het mooie van borduren is dat je met sterk gestileerde lijnen alleen de essentie van iets kunt weergeven. Dat heeft ook wat!

En bij al dat ‘oud’: wat fijn dat die lentebloemen elk jaar weer nìeuw zijn. Fijne zondag!