Nog lang geen ‘vrede op de hoek van de straat’

Een jaar lang zijn ze nu bezig, bij mij op de hoek van de straat. Het was een zwaar jaar.
We hebben al van alles meegemaakt in dit buurtje. En op die vervelende hoek. Alles wat je niet wilt als bewoners, is daar al geweest. Alles wat overlast geeft. Alles wat lawaai maakt.
Twee-en-twintig jaar wonen we hier nu. En elke keer waren er weer die rot-brieven van de gemeente. “Aan de bewoners van….” stond er dan op de envelop. Op het laatst durfde ik die brieven niet meer open te maken. “Maak jij ze maar open” zei ik tegen mijn man, “en vertel me maar voorzichtig wat ze nu weer van plan zijn.” Er was zelfs een oud-en-nieuw-viering dat ik niet eens met m’n fiets m’n schuurtje uit durfde, omdat de gemeente had toegestaan dat er op dat hoekje een vuurwerk-verkoper mocht venten. Dat betekende dus dat je gelijk bekogeld werd zodra ik m’n achterpaadje uitkwam om op de straat te komen.

Een absoluut dieptepunt was toen de gemeente er een hoogtepunt van wilde maken. Van dat hoekje dan. Ze wilden er een flàt op bouwen. Een flat van 13 verdiepingen. Totaal gestoord, die lui. Er was ons uitdrukkelijk beloofd, toen we dit huis kochten, dat er géén hoogbouw zou komen. Daar op dat hoekje. Vanaf dat moment is mijn vertrouwen in de overheid niet meer wat het is geweest.
Maar gelukkig kwam er geen flat. Daar moesten de buurtbewoners helaas wèl wat energie insteken. Dat is de wereld waar we in leven: je moet soms veel energie steken om rustig te kunnen wonen.

Uiteindelijk kwam er dan een brief dat ze nu zouden beginnen met huizen bouwen. Het veelvuldig misbruikte hoekje zou eindelijk een permanente bestemming krijgen. Begin dit jaar begonnen ze te bouwen. Er kwam een bord op de hoek met een foto hoe het eruit zou zien. Maar toch schrokken we ons rot toen we terugkwamen van vakantie. Er was in onze vakantie nog een verdieping bovenop geplaatst en het was veel hoger geworden dan we hadden gedacht.

Toen kwam dat bericht van de overheid dat er geen nieuwbouw meer mocht beginnen, vanwege de stikstofuitstoot. Jammer dat dìt project al net begonnen was, dacht ik. Maar dat is toch niet zo. Na twee-en-twintig jaar overlast moest er nou toch eindelijk eens iets  komen. En inmiddels ben ik er wel wat aan gewend. Grote compacte en lelijke huizen om voortaan tegenaan te kijken. Tja, iedereen wil ergens wonen. En grond is schaars. Ok, ik begrijp het wel.

En toen kwam er een paar weken geleden wéér een brief van de gemeente. “Maak jij hem maar open….” Ook dat is dus inmiddels al gewoonte. Bang-zijn voor de overheids-brieven. Mijn lief maakte hem open. “De eerste week van december kunnen we onze straat niet uit, zei hij. Dan breken ze de hele boel daar nog eens open en leggen de straat opnieuw aan.” O no!

En nu is het dus de eerste week van december. Dit is de ergste herrie. Zwaar vrachtverkeer rijdt door de straat (langs het raam van de kamer waar ik werk).
De hele dag dreunt het. De kopjes rinkelen in de kast.
Het is een zwaar jaar geweest, en dit is een zware week.