Nog wat psychologie achter het gehaakte tasjes-idee

Vorige week publiceerde ik een blogje over het idee om kleine tasjes te haken om weg te geven. Ik schreef hierover ook een gastblog bij Tertia, omdat zij het hele afgelopen jaar haaksters heeft voorzien van een gehaakt randje om een grote deken te haken. Nu de deken klaar was, opperde ik een idee: “Wat doen we met de restjes?” Op mijn eigen blog vertelde ik hoe dit idee aansloot bij een artikel wat dit jaar in het tijdschrift Flow stond. Maar er was nog meer.

Dit verhaal sloot ook aan bij een college wat ik ooit had gevolgd over depressiviteit. Mijn eerste blogje hierover wilde ik niet te lang maken en ik dacht: over een week kom ik er nog een keer op terug. Dat wil ik nu doen. Deze alinea haalde ik uit dat eerste verhaal, en wil ik nu alsnog publiceren. Dit college heeft veel indruk op me gemaakt, en nu vond ik vooral de aansluiting bij het artikel in Flow zo treffend.

Een gastdocent was gespecialiseerd in het behandelen van depressiviteit en hij leerde zijn studenten: “Soms staan we machteloos. Dan hebben we al onze kennis over medicijnen en therapieën, maar we kunnen de depressieve cliënt niet bereiken.” En toen vertelde hij een verrassend verhaal. Over een weduwe die ook dit opmerkelijke advies kreeg. “Als u nou eens iedereen die iets bijzonders beleeft, een bosje bloemen gaat brengen.” Schoorvoetend volgde ze het op, en bracht bloemen aan kraamvrouwen en weduwnaren. Naar jarigen en jubilarissen. Iedereen die iets bijzonders in het leven meemaakte, kreeg van haar bloemen. Haar bloemen werden in de wijde omgeving gewaardeerd. Vele jaren later overleed ze en kwam haar naam in de krant: “De weldoenster van ons stadje…..” Iedereen praatte met grote waardering over haar. Vergeten was dat ze eerder zò depressief was geweest dat niemand meer tot haar door kon dringen. “Geven” had haar er doorheen geholpen.