“Nu hebben wij de tijd….”

De verhalen die tot ons komen van ouderen in verzorgingstehuizen zijn schrijnend. Onzekerheid over hoe het verder gaat en hoe lang mensen nog binnen en in isolatie moeten blijven. Geen regie over hun eigen leven. Ongerustheid over alles wat er gebeurt en intens verdriet over aangrijpend gemis. Ze hebben veel te verwerken. Verdriet om het verlies van partners en lotgenoten, verdriet om het verlies van hun vroegere huis en thuis, verdriet om het verlies van hun eigen spulletjes. En ook verdriet om het verlies van hun eigen gezondheid en zelfstandigheid. Meestal is er geen tijd om naar hun verhaal te luisteren, of om hen iets aan te reiken om hun verdriet uit te spreken. Veel oudere mensen hebben het heel moeilijk.

In de zestiger jaren was een belangrijk aspect van de ouderenzorg dat er ook aandacht was voor hun vrijetijdsbesteding. In het voorwoord van het boek Nu hebben wij de tijd lees ik: “Wanneer men zo oud wordt dat men zich niet meer met die dingen kan bezighouden die vroeger de tijd en de gedachten in beslag namen, is het van belang een hobby te hebben, een vrijetijdsbesteding waar men plezier in heeft. Maar wanneer de dag komt dat men volop de tijd heeft, de tijd die men vroeger vaak tekort kwam, dan kan het moeilijk zijn ideeën te krijgen en de meest geschikte materialen te vinden. Wanneer de ogen niet meer zo goed zijn of het concentratievermogen wat verminderd is, kan men misschien niet meer die fijne handwerken en andere dingen maken waar men vroeger met plezier aan kon zitten werken. Misschien verhindert een verlamde arm nu ook de gewone manier van werken.”

En zo kwam de auteur van dit boek ertoe om een heel boek vol werkstukken te verzamelen die geschikt zijn voor ouderen. Het boek werd uitgegeven door de Stichting Goed Handwerk, die graag meewerkte aan het doorgeven van geschikte patronen om het handwerken in ons land op hoger peil te krijgen. Sinds dit boek werd uitgegeven is er door bezigheidstherapeuten enorm veel goed werk verricht, om in de bejaardentehuizen en verzorgingstehuizen geschikt handwerk aan te bieden. Een probleem is vaak wel: gebrek aan bruikbaar materiaal, zoals marmerwafelstof waarop het zo fijn is om de doorstoptechniek te gebruiken. Veel oudere dames kunnen dat nog wel en dan is de voldoening groot wanneer ze nog iets moois zouden kunnen maken wat niet teveel inspanning kost.

En nu is er natuurlijk nog een gigantisch groot probleem: ouderen in tehuizen mogen geen of nauwelijks bezoek ontvangen. Zò verdrietig voor hen!
Ik hoop dat deze boeken terecht komen bij mensen die het interessant vinden om kennis te nemen van hoe er in de zestiger jaren handwerk werd aangereikt aan ouderen. En vooral dat er misschien weer een kentering kan komen waardoor ouderen langer voldoening kunnen ervaren van het zelf iets maken.

De aanleiding voor het schrijven van dit blogje was dat ik zelf deze week een schrijnend verhaal hoorde, een verslag over een bezoek in een huis voor oudere mensen. Zò verdrietig….