Oefenlapjes in musea

Aan het begin van deze zomer bezocht ik de Menkemaborg in Uithuizen (Groningen), waar als onderdeel van het Quiltfestifval ook een expositie was van een uitgebreide collectie oude handwerkjes van een vroegere naailerares. Er was daar een mevrouw die met heel veel liefde en deskundigheid van alles vertelde over deze oefenlapjes. Hoe op alle naaiopleidingen vroeger zeer secuur kennis werd doorgegeven en de vrouwen met grote precisie allerlei proef-werkstukken moesten maken. Ik nam me voor om deze foto nog eens op mijn blog te laten zien en nu combineer ik hem met nog andere foto’s. Ook laat ik hier een werkstuk zien van borduren op geruite stof. Het lijkt op het oefenlapje op de foto. Ik kocht dit lapje deze zomer en voegde het bij mijn verzameling. (Daar wil ik óók nog eens over schrijven….). Dit soort lapjes zijn niet heel zeldzaam, maar wel heel mooi! Wil je er meer weten over de techniek van ‘ruit-versiering’, kijk dan in mijn shop naar een boekje wat ik daar op zette, uitgegeven door de Nederlandse Bond van Plattelandsvrouwen. Maar mijn blog verhaal gaat vandaag eerst nog verder.

Aan het eind van de zomer bezocht ik een museum vlakbij mijn woonplaats: Hagedoornsplaatse in Epe. Een leuk, klein maar zeer aktief museum, waarover ik graag een link plaats. (Omdat ze volgende week weer een leuke aktiviteit hebben die misschien nog mensen op een idee brengt.) In dit museum fotografeerde ik ook wat tentoongestelde handwerken. Zoals ik ook wel vaker heb gezien lagen hier ook de oefenlapjes van de vroegere opleidingen in verzamelmappen. Als je zo’n map doorbladert, kom je onder de indruk van de grondigheid, de deskundigheid, de accuratesse en de toewijding van die vroegere generatie. Het moest allemaal heel nauwkeurig en precies gemaakt worden.

Veel hebben we te danken aan die vorige gereratie. Sommigen van ons hebben nog moeders of tantes of oma’s die de tijd nog hebben meegemaakt waarin het handwerk een vak was, wat zorgvuldig werd onderwezen en beoefend. Zelf had ik zo’n tante die naailerares was, waardoor ik nog iets van die vroegere tijd weet. Het museum in Epe heb ik net bezocht en ik wilde er sowiso graag over schrijven, maar aanleiding tot deze blog is nu ook een post op de blog van Berthi, die regelmatig reacties ontvangt en ontving van oudere dames die de vroegere tijd nog hebben meegemaakt. Eén van deze dames is recent overleden, en wordt met ere herdacht omdat zij zoveel heeft bijgedragen aan onze kennis van die eerdere handwerktijd. Als ik in zo’n museum deze lapjes zie, denk ik altijd aan dames zoals zij (en zoals mijn tante) die bijdroegen aan onze cultuur, waarin liefde voor handwerk werd beöefend en bevorderd.