Prachtig gedekte tafels, koninklijke entourage met ornamenten van de mooiste materialen zoals marmer, albast, damast, zilver en kristal, verrukkelijk eten en dan horen er op die stoelen mooie mensen in stijlvolle kleding en schitterende haardracht en sieraden. Dan heb je het voor elkaar. Leuk als je zo kerst kunt vieren. Je bent òf een jaartje bezig met de voorbereiding, òf je bent zo rijk dat je daar je personeel voor hebt. Of je begeeft je in de kringen waarin je een uitnodiging kunt ontvangen om zomaar aan te schuiven. Dat kan allemaal, maar de praktijk van de meesten van ons is dat het meestal nìet zo is. Je hebt de rijke adel en je hebt de gewone mensen. Zo simpel is dat. En wij behoren bij de ‘gewone mensen’. Met traktoren voor de deur en zo.
Maar ik zal die traktoren nu even laten zitten. Deze foto’s maakte ik twee weken geleden. We bezochten paleis Soestdijk voordat het gesloten wordt voor publiek. Het is mooi geweest. Het is nog stééds mooi, maar het is ook mooi geweest. De boel gaat anders worden.
Een mevrouw in het paleis die mij graag op de mooie dingen wilde wijzen, vroeg of ik de franjes aan de gordijnen in de eetkamer ook had gezien. Dus liep ik nog weer even met haar mee, ook al was ik met de rondleiding hier al geweest. Deze vond zijzelf zo mooi. En ik nu ook. Schatjes gewoon.
Ik liep weer verder, en keek nog éénmaal achterom. De kamer nu vanaf de andere kant. Omkijken. Naar iets wat geweest is. Voorbij is. Verleden tijd is.
Paleizen gaan voorbij. Levens gaan voorbij. Jaren gaan voorbij.
En daar wou ik nog even over mijmeren.
Aanvankelijk wilde ik deze foto’s bewaren tot kerst. Dan had ik er natuurlijk een andere tekst bij verzonnen. Maar nu laat ik ze toch al zien. Want ik ga de komende weken ook een beetje ‘omkijken’. En daarbij kan ik deze foto’s niet meer gebruiken. Dus hier zie je nog éénmaal de eetkamer van paleis Soestdijk.
Bijna voorbij.
En zo gaat àlles voorbij!
Ons hele leven gaat voorbij.
En niets is hier blijvend.
Hier, op Soestdijk, ontving koningin Juliana vroeger vaak klederdracht-poppen. Deze waren dit jaar te zien op museum Hagendoornsplaats te Epe. Daar ga ik vanmiddag nog even naar toe.
Wat een prachtige omgeving. Ik moet wel lachen om je tractor voor de deur. Ook wij wonen in een landelijke omgeving en vanavond hebben we als gezin heerlijk gegourmet. Dankbaar zijn, blij zijn, dat is niet ‘op een goudschaaltje te wegen’. “Dat is niet met goud te betalen”. Hi hi, ik ben je blogs aan het lezen.
Hoi Petra, heerlijk lijkt me dat, om in een landelijke omgeving te wonen! Maar je reactie helpt me ook om te realiseren: we mogen allemaal tòch blij zijn met waar we wonen (‘geplaatst zijn’) en het is een groot goed als we kunnen genieten van de mooie dingen die bij onze eigen situatie horen! Fijn dat jij met je gezin dat kunt!
En veel plezier met het lezen van m’n (oude) blogjes!