Op de heuvelrug

gehaakte sjaal in bos
Jarenlang vierden we kerst met elkaar: m’n schoonouders, hun vier kinderen met partners en nog een paar kleinkinderen. Maar de ouders werden oud en dit jaar overleed ook de moeder. We maken het allemaal mee: wij en iedereen. Je begraaft een moeder of vader en daarna probeer je de draad van het leven weer op te pakken. Soms lukt dat snel en soms duurt het wat langer en iedereen volgt z’n eigen tempo. En ongeacht dat tempo gaat het jaar gewoon verder en op een gegeven moment komen de kerstdagen weer in zicht. Wat doen we nu? Weer opnieuw samen kerst vieren, maar nu zonder die oudste generatie? Daar had de familie dit keer niet zoveel zin in, maar ze verzonnen iets anders. M’n schoonzussen organiseerden een december-maaltijd waarbij ze alle gerechten-van-vroeger gingen klaarmaken. Back to the seventies! Ze kookten precies hetzelfde als hun moeder vroeger deed en dat was één groot eerbetoon aan al die goede zorgen van vroeger. Eigengetrokken kippensoep vooraf. Dan een grote pan aardappels, rode kool, stooflapjes (vijf uur gesudderd) met stoofpeertjes en appelmoes. En tenslotte een toetjesbuffet. Alle toetjes die ze zich van vroeger herinnerden kwamen op tafel. De flaflips in de ouderwetse glazen, de griesmeel (zonder klonten), krentjebrei (of watergruwel) en vooral: Saroma! Wat een mierzoet spul was dat toch eigenlijk!

Met al die toetjes hadden we meer dan genoeg om over te praten en wat was het leuk om zo samen herinneringen op te halen. Ook de partners die later in de familie kwamen hebben herinneringen aan moeders die Saroma maakten, en aan Monchoutaart (die niet in de oven hoefde). En Klopklop? Dat kenden we ook nog.

Gehaakte sjaal op boomstam
Voorafgaand aan de familiemaaltijd gingen we nog even wandelen in het bos. We gingen wat vroeger van huis om eens een kijkje te nemen op de Utrechtse Heuvelrug want daar reden we nu toch langs. Na urenlange regen was het bos lekker drassig en zompig en er waren wegversperringen waar je niet verder kon. Net als in het echte leven: wegversperringen en afgesloten wegen. Het is soms moeilijk om weer verder te gaan. Maar het helpt als je elkaar kunt vasthouden en bemoedigen en kunt blijven ontmoeten.

JAH_20151213_9877
En om jullie te groeten dacht ik: dan ga ik zelf ook maar eens op de foto. Dat granny-dasje had ik vlak voor vertrek even van de kapstok gejoept en het was het enige wat ik bij me had op de wandeling. Geen fototoestel (deze foto’s maakte DH), maar gewoon me lekker vrij voelen. En je ècht vrij voelen: dat is soms best moeilijk…

2 gedachten over “Op de heuvelrug”

  1. Saroma!!! bestáát dat nog?
    S-moeder maakte altijd saromapudding. En die was eigenlijk best lekker want van melk van onze eigen koeien 🙂
    Dus ook ik heb in het begin melk staan te koelen en daarna kloppen. Want met lauwe melk ging het fout met ’t toetje.
    Maar we hebben geen koeien meer…dus nu komt ons toetje uit een makkelijke pak.

    Maar je verhaal doet me ook denken aan een gedicht van Virginia Moore.
    Het is een beetje lang om hier neer te pennen.
    maar ik stuur het je toe.

    groetjes
    ine

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.