Op een deken in het bos

M’n kruissteek-werk waarvoor ik een oud etnisch ontwerp gebruikte is eindelijk af. Ongeveer een jaar geleden liet ik hier een foto zien van een patroon wat ik al sinds m’n tienertijd had bewaard. Na al die jaren besloot ik dat patroon te gaan gebruiken. Ik wilde op grove stramien werken en kleuren gebruiken waarvan ik zelf nog resten had. Dat laatste viel niet mee: het is veel makkelijker om naar de winkel te gaan en uit te zoeken en te kopen wat je mooi vindt. Maar de uitdaging om zelf een evenwichtige compositie te maken met resten die je nog hebt, is veel groter. Het borduren zelf is niet zoveel werk, maar toch lag het telkens maandenlang stil. Nu had ik dan na lange doorlooptijd toch de boel weer eens tevoorschijn gehaald en hoopte dat een geschikt bolletje rood genoeg zou zijn. En ziehier: Af!

Het voornemen om er nu ook gelijk een kussen van te maken werd doorkruist door een tropische dag. Géén weer om de naaimachine tevoorschijn te halen. Eerst werkte ik de ochtenduren in de tuin. Het was zò lang somber weer geweest dat daar nu wel een inhaalslag nodig was. Maar daarna werd het zo warm dat ik vond dat er nog maar één optie was: naar het bos! Onderweg kwamen we nog een kringloopwinkel tegen, en daar kocht ik een geknoopt kussen. Past goed bij m’n eigen borduurwerk.

Het was toen zo warm geworden dat ik m’n gehaakte deken op de grond legde en daar gingen we wachten tot de lucht bedekt werd met sluierbewolking. Binnen tien minuten was de felle zon omfloerst en werd het haast wat somber. Wat ging dat snel!
Een handwerk maken gaat – in tegenstelling – helemaal niet snel, maar ik ben blij dat ik deze tussenstap nu kan laten zien.
Hier vind je nog een vroegere update van dit kussen-in-wording.