Op Pampus liggen

In Nederland kennen we het spreekwoord: voor Pampus liggen. Daar zit een heel verhaal aan vast, en dat kun je hier lezen. De betekenis van die uitdrukking gaat terug tot de 17 eeuw, de tijd van de koloniale reizen. Zwaarbeladen schepen kwamen terug van de Nederlandse koloniën met als eindbestemming Amsterdam. Maar vlak voor de haven, tussen Marken en Muiden lag Pampus, een dichtgeslibte geul, en het was moeilijk om daar voorbij te komen.

Eind 19e eeuw werd op deze plek een kunstmatig eiland aangelegd, met een heel groot fort. Deze is onderdeel van de Stelling van Amsterdam.

Dit plekje is nu Werelderfgoed, en dus wordt dit eilandje ook steeds bekender. Ik voer er vandaag naar toe met m’n jongste zus (die is gelukkig nog wel in het land, en zij had dit geweldige idee). We zagen dat het indrukwekkende Fort het grootste deel van het eiland in beslag neemt, maar aan de randen was nog wat ruimte om te relaxen. En zo vonden we het volgende uit: òp Pampus liggen!

Als je voor een paar uur met een boot naar zo’n eilandje gaat, denk je natuurlijk goed na over wat je wel en niet meeneemt. ’s Morgens op de boot waaide nog een fris windje. Maar toch géén vest mee, dat is maar ballast. Ik koos een hele dunne oranje doek die ik op de boot om me heen sloeg. Heeft nauwelijks gewicht en neemt haast geen ruimte in.
Maar op een klein kussentje en een quiltje bezuinig ik niet! Veel te leuk om iets bij me te hebben wat ik een paar uur kon gebruiken op zo’n bijzonder plekje. Ik spreidde al m’n lappen en tasjes uit op het gras en ging erop liggen: een verrukkelijk dutje op Pampus!

Daarna werd het te warm op dat plekje en liepen we het eilandje rond voor een plekje wat dichter aan het water. Daar las ik een boek en m’n zus borduurde en het quiltje zorgde voor de vrolijke noot. Ik ging er trouwens gewoon op zitten want ik ben niet meer zuinig op m’n quiltjes. Ze zijn om te gebruiken.
Tenslotte nog een foto van m’n oude tasje op dit bijzondere plekje. Vlakbij waar de veerboot aanmeerde was een cosmea-tuin die ik mooi vond. Haast on-Nederlands, zo’n tuin vlakbij het weidse water.