Die bloeiende bloesem-bomen bleven me integreren. Ik wilde toch graag eens proberen hoe het zou zijn om daar een quilt in te hangen. (Hier lees je meer over dat ideetje van een week geleden). Dus zocht ik iets uit wat niet al te groot was (je moet het jezelf ook weer niet tè moeilijk maken) en nam het mee toen ik boodschappen ging doen. Want vlakbij het winkelcentrum stond ook zo’n mooie boom, en die vond ik wel ‘openbaar’ genoeg om er even in te rommelen. Maar het viel niet mee. Allereerst met al dat geraas om me heen: precies op het moment dat ik daar mijn fiets parkeerde kwam een grote vuinisauto die de glasbakken ging legen. Dat heb ik altijd…. denk je even rustig bezig te kunnen zijn, komt er net weer een bladblazer of een ander herrie-mannetje…. Vervolgens kon ik niet hoog genoeg staan om een mooie foto te maken. Dus kreeg ik de geparkeerde auto’s er ook allemaal op. En tenslotte werd het gewoon geen mooie compositie. Ik gaf het op. Daarna wilde ik boodschappen doen maar dan moest ik m’n fiets nòg dichter bij die glasbak-auto parkeren en daar had ik even geen zin in. Ik besloot een klein eindje door te fietsen naar een park totdat de kust weer veilig was. Daar vond ik de rust (en de foto!) die bij dit oude quiltje past!
(het quiltje is ècht al heel oud: een jaar of vijftien. Het is één van mijn beginners-experimenten. Er zijn stofjes in verwerkt uit mijn jeugd. En dan die dotterbloemen: ook een bloem met jeugdherinneringen, en die groeit hier zomaar in het stadspark!)