Oranje picknickkleed

Vroeger heb ik veel genaaid, en daar bleven veel lapjes van over. Ik kwam in een periode waarin ik veel lappendekens naaide, van al die oude lapjes. Hoe bonter hoe beter, vond ik in die tijd, nu ongeveer twintig jaar geleden. Ik had er plezier in om ze te maken en omdat ik er zoveel maakte, gaf ik ze weg aan mijn familie. Het was nog niet in de tijd dat we zoveel foto’s maakten als nu, maar als ik dan een foto kreeg van zo’n weggegeven lappendeken was ik helemaal blij. Om te zien hoe ze gebruikt werden als picknickkleed aan het strand of op de hei of als speelkleed voor hun kinderen.

Maar de tijd ging verder en het maken van die simpele lappendekens raakte op de achtergrond. Mijn eigen lappendekens gebruikte ik nog wel, maar die had ik op m’n blog al vaker laten zien (bijvoorbeeld hier: bij een vorige reis in de bergen). Dus die wou ik nu niet meenemen op vakantie. Ik vond nog een onafgemaakte top, met oranje en gele vierkanten. Vlak voor vertrek naar Noorwegen werkte ik die af met een bijpassende achtergrondstof. Eigenlijk vond ik die felle kleuren inmiddels niet zo leuk meer (hoewel de herinneringen aan die specifieke lapjes direct weer bovenkwamen en dàt is dan wel weer leuk). Maar in een rustige en ruige omgeving doen die felle kleuren het juist heel goed!

Bij bijna elke pauze langs de weg kwam het picknickkleed uit de auto. Dit is gewoon wat ik heerlijk vind: op mooie rustige plekjes de koffiespullen uit de auto halen en daar even zitten en genieten. Het kleed op de picknicktafel leggen werd tot een soort ritueel, met een bijzonder effect. Want telkens merkten we: als je aan komt rijden dan zie je daar een picknicktafel, die je nog nooit eerder hebt gezien en waar ook andere mensen hebben gezeten. Een plekje waar je tot dan toe niks mee hebt. Dan gooi je zo’n kleed over de tafel en gelìjk is het plekje ‘eigen’! Een half uur lang is het dan òns plekje!

Op de laatste foto zijn de vouwen die in het kleed kwamen goed te zien. Vele keren opgevouwen, soms een beetje vochtig; in de auto, uit de auto. Op zo’n reis is het juist fijn om niet zuinig te hoeven zijn op zo’n kleed. Je moet geen kleed meenemen waar je vele uren aan hebt gewerkt en waarvan je niet wilt dat het verslijt of vlekken krijgt. Gewoon gebruiken, zo’n kleed!
De mooiste plekjes voelen direct ‘eigen’ en de indrukken van de natuur lijken wel langer te blijven hangen als je zo even bezig bent met je kleedje over hekken en tafels te hangen. Ik heb geen spijt van m’n bonte oranje-gele keus.