Oude fiets

Een oude herenfiets stond al meer dan tien jaar in de schuur, met twee lekke banden. Hij stond ook in de weg. En hij moest dus ook weg. Maar ja, zo’n goede fiets afdanken valt niet mee. Want ik dacht telkens: die oude fietsen van vroeger zijn gewoon veel fijner dan de nieuwe van nu. En dus kon ik er geen afstand van doen, en bleef de fiets nog weer een paar jaar staan.

Eindelijk werd er een beslissing genomen: de fiets werd opgeknapt. Daarna moest hij nog naar een familielid gebracht die hem kon gebruiken. “Ik breng hem wel”, zei ik. En dat was 60 kilometer fietsen. Langs levensgevaarlijke schietterreinen. Ik ging vroeg weg op een hele warme dag en was hier net aan m’n eerste pauze toe.

Verder langs dorre vlakten. Toen begon het al wel echt warm te worden. En door gelukkig nog enigszins koele bossen, want anders had ik die laatste twintig kilometer vast niet volgehouden. Nu was het nog net te doen, ook al was het meer dan dertig graden.
Ik was er zelf verbaasd over dat het me lukte. Zestig kilometer, van knooppunt naar knooppunt, dat had ik nog nooit eerder gedaan.

De volgende dag fietste ik weer op m’n eigen fiets en ik dacht gelijk: Maar hìerop had ik het vàst niet gekund, dat hele eind! De nieuwere fietsen fietsen meestal veel zwaarder. Het was opnieuw interessant om te merken dat ’tweedehands’ vaak gewoon helemaal prima is, en soms zelfs béter. Een ander is er weer blij mee en het was de kosten van het opknappen waard.

Ik deed er vijf uur over, en hield zes keer pauze. Op de voorgrond van de laatste foto ligt een klein kussentje, en de foto die ik daar nog van maakte kan ik morgen voor een zondags blogje gebruiken. Dus toch nog maar dit hele verhaal, ook al is het al een paar dagen geleden. Tweedehands…. ik blijf erin geloven!