Oude kinderliedjes geborduurd

“Kaatje ben je boven?
Je mevrouw.
Wil je me wat beloven?
Goed mevrouw.
Tien pond suiker,
tien kannen wijn
Doe dat in een keteltje
Roer dat met een lepeltje
O, wat zal dat lekker zijn.”

Dat wist ik niet meer, dat dat versje zo ging. Ik kende alleen de eerste helft, en die heb ik vroeger heel wat keertjes uitgeblèrd. Onder de afwas denk ik, dan kun je zo lekker zingen. Op m’n elfde kreeg ik een zusje, en toen ze oud genoeg was zong ik eindeloos voor haar: “Klap ‘ns in je handjes, blij, blij, blij, Op je lieve bolletje van dij, dij, dij.” Maar nu ik er zo over nadenk hadden we die laatste zin veranderd in “allebei”, want die dijen kan ik me niet meer herinneren. “Rijen, rijen, rijen in een wagentje, en als je dan niet rijen wil, dan draag ik je”, dat kreeg ze ook regelmatig te horen.

In een oud kinderboek Iene Miene Mutte vind ik al die liedjes en rijmpjes terug. Het boek ligt lekker uit elkaar, zoals dat bijna ook hoort bij oude boekjes met kinderliedjes. Ik blader het verbaasd door: er zijn er wel hònderden! Veel van die oude kinderliedjes die ik zelf van vroeger kende, heb ik (al zingend) aan mijn kinderen doorgegeven, maar er zijn er ook nog vele die ik niet ken. Zoals:
In de hoge toren
Heb ik wat verloren.
Sabel en geweer,
Anders niets meer.

Dat is natuurlijk ook een beetje een gek liedje, in een tijd dat we er helemaal genoeg van hebben om geconfronteerd te worden met gevechtsvliegtuigen en bombardementen. Laar die geweren maar in de vergetelheid. (moet ik ze hier niet benoemen natuurlijk)

Een ander liedje dan, wat ik niet kende:
“Ik was laatst bij een boer in kost,
Ik kreeg er niks dan leverworst.
Leverworst, die lust ik niet,
And’re worst die kreeg ik niet.
Hot, bot vot.

Bij dit liedje denk aan gister, toen ik op de markt naast een vrouw stond die mij omstandig ging vertellen dat we nooit meer vlees in de supermarkt zouden moeten kopen. “Want wat dáár allemaal inzit…” Ok, dus dat wisten ze vroeger al, dat je maar beter geen leverworst moet lusten.

Ik blader verder, en lees nu:
Alle eendjes zwemmen in ’t water, Falderalderiere, Falderalderare.
Dat is weer één van die hele bekende. Waar vroeger ook borduurpatronen van zijn gemaakt.
Ik heb nòg zo’n mooi borduurwerk, met geborduurde kinderliedjes. Berend Botje, en het Groene Knollenland, en Twee Emmertjes Water Halen.
Ik begin nu te denken dat het wel opvallend is: alle kinderliedjes die vroeger zijn geborduurd, zijn veel bekender gebleven dan de kinderliedjes die vroeger nìet zijn geborduurd.

Een bloglezeres verzamelt zoveel mogelijk geborduurde kinderliedjes en regelmatig bestelt ze er wat bij mij. Ik dacht aan haar toen ik op de vrijmarkt dit oude kinderliedjesboek kocht op de vrijmarkt. Ik kocht het van een verzamelaar, dus niet voor een kwartje of zo. Maar ik wou het toch hebben, speciaal om weer weg te kunnen geven. Als die bloglezeres misschien dit negen-kinderliedjes-borduurwerk ook wil bestellen, dan krijgt ze dit oude boek erbij. Zij laat sommige van die oude borduurwerken opnieuw inlijsten en zingt de liedjes voor haar kleinkinderen. Elke keer als ze mij daarover mailt, vind ik dat weer leuk om te lezen. Zo blijven die oude kinderliedjes lekker lang bewaard!

En sommige van die kinderliedjes moeten we gewoon weer in ere herstellen, bijvoorbeeld:
“Regen, regen, ruis
Val maar op mijn huis,
Val maar op mijn hof,
Weg is alle stof.”
Een lesje positief denken in een natte meimaand!