Over cliënten en kruiden

Ik ging naar een inspraak-avond over de gehandicaptenzorg in mijn stad. En toen ik ’s avonds weer thuiskwam, schreef ik een verslag aan m’n familie. Ik maakte er een sfeer-verhaal van. Over de soep en broodjes, die we eerst nuttigden. Samen met m’n (gehandicapte) broer zat ik aan een tafel met een paar andere mensen. Die heten ‘cliënten’. Het lukte me niet om contact met hen te krijgen, hoewel ze wel konden praten. Een oudere man zei dat de soep lekker was. Dat zei hij ongeveer twintig keer. Toen wist ik het wel.
Aan tafel zat ook een ‘cliënt’ die eigenlijk te dik was voor de stoel. Het was (om  het vriendelijk te zeggen) niet zo’n fijn gezicht.

Na de soep en de broodjes gingen we naar binnen in een grote zaal. Een jonge vrouw met een microfoon legde uit wat we gingen doen. We konden haar nauwelijks verstaan, ondanks die microfoon. Drie keer kreeg ze uit de zaal de vraag of ze wat harder wilde praten, maar dat deed ze niet. Het bracht de gedachte bij mij op gang: “Wie is hier nu eigenlijk gehandicapt?” Die gedachte heb ik overigens wel vaker.

Daarna mochten we briefjes plakken op grote vellen papier die opgehangen waren aan de randen van de zaal. Mijn broer en ik liepen naar zo’n vel papier. “U mag ook briefjes plakken”, kreeg ik te horen van een medewerkster die de pennen uitdeelde. “O, dat was net niet gezegd”, zei ik. “Maar het is wel de bedoeling hoor.” Dus plakte ik ook een paar briefjes over wat ik vond.

Daarna mochten we weer gaan zitten. We kregen nog een filmpje en toen werden alle briefjes voorgelezen. Dat duurde wel erg lang.
Gelukkig komt er ook altijd weer een einde aan dat soort avonden.

En toen was ik weer thuis. En o, wat dom! Nou ben ik tòch nog iets vergeten! Dit was mijn kans, en ik heb hem laten schieten. Ineens wist ik wat ik op dat briefje had moeten schrijven: “Ophouden met al die suiker!”

Gehandicapten-zorg. Dat betekent zoiets als: Goed voor je cliënten zorgen.
Of heb ik iets verkeerd begrepen?

Dromend van een ideale gehandicapten-zorg viel ik in slaap.
Maar als zelfs de zogenaamde inspraak-avonden niks voorstellen, dan denk ik dat die droom tijdens ons leven niet meer verwezenlijkt gaat worden.
Jammer.
Ik zou de ‘gehandicapten’ en de ‘cliënten’ graag anders gunnen.