Overnachting in het noorden van Denemarken

Een reis begint zodra je de huisdeur achter je dicht hebt getrokken, en niet pas als je op de plaats van bestemming bent gekomen. Eerst nog een half uur aan het begin van de rit waarin je je kunt afvragen of je het gas wel hebt uitgedaan, en als je er zeker van bent dat dat zo is, kun je gaan relaxen. Ook al moet je nòg zo ver rijden: je bent weg! Heerlijk! Maar soms valt het dan weer tegen, als je bijvoorbeeld de hele weg in de regen moet rijden. Dat overkwam ons. Acht uur lang op de snelweg in de stromende regen. En toen was het avond en moesten we ergens een slaapplek zoeken, voordat we de volgende dag zouden inchecken voor de boot. We hadden géén idee hoe we dat zouden aanpakken, maar we besloten de snelweg af te gaan en een dorpje aan de kust te zoeken, in het noorden van Denemarken. En daar wachtte ons de verrassing van die dag: de zon scheen, en was voorlopig nog niet van plan om onder te gaan! We vonden een cabin om te overnachten en gunden ons tien minuten om een tas met eten te pakken en toen liepen we snel naar het strand. Daar wilden we net zo lang blijven tot de zon in de zee zou zakken. Dus daar waren we ’s avonds om tien uur nog aan het foto’s nemen, ons verbazend over de rood-gele gloed die nog zo lang bleef.

Het was een merkwaardige gewaarwording om te merken dat die paar uur naar het noorden rijden zoveel effect heeft op de langere dag. “Merkwaardig” is ook de naam van een vereniging van kruissteek-liefhebbers. Een tijdje geleden vierde die vereniging een jubileum en kreeg iedereen een bedrukte tas. Ik vind het een fijne tas om mee te nemen. Elke tas heeft z’n eigen praktische nut voor wat je erin wilt doen. Na al die uren in de auto wilden we hier op deze kade wel een tijdje rondhangen tot het slaaptijd was, en ik begon maar vast om hetgeen ik in de gauwigheid had meegenomen naar de kade te fotograferen. Niet dat dit nu de meest boeiende foto is, maar ik moet toch ergens beginnen? En ik probeer in elk vakantie-blogje wat handwerk te stoppen. Zoals dit etuitje, wat ik steeds overal mee naar toe nam. Er zit een klein handwerkje in, om op elk gewenst moment even wat te borduren. Ik maakte het lang geleden na een tip van een handwerkjuf. Zij vertelde dat ze haar leerlingen vaak zo’n etuitje liet maken. De opdracht was om een stukje te borduren wat precies lang genoeg was voor een ritssluiting van 18 cm. En daarna maakte de juf er dan een etuitje van, met een simpel restje stof. Als de afmetingen goed zijn, is het resultaat ook goed.

Dat wilde ik dus ook wel eens uitproberen en voor wie ook een toepassing zoekt voor zo’n stukje borduurwerk: eerst de stof aan de onderzijde en de bovenzijde van de (open) rits naaien, en dan pas de zijkanten dichtnaaien, dan is het zò gedaan.

Eindelijk zakte de zon in het water. Goed dat we gewacht hadden om te gaan slapen, want daarna zagen we dit schouwspel geen enkele keer meer. Terwijl we zaten te kijken op een bankje, vroegen we ons af hoe het daar in die verre verte zou zijn. Eindeloze watervlakten, en daar dan ergens in die grote oceaan: een groepje eilanden. We hadden er zin in!
En nu ben ik weer terug van die verre reis en heb ik wat anders om me af te vragen: hoe ga ik dit verslag aanpakken? Ik heb nog géén idee! Ik heb zitten denken aan een eBook, om ook eens wat extra’s te doen voor m’n nieuwsbrieflezers. Maar daar gaat wel veel tijd inzitten. Zal ik dat wel wagen? Ik weet het nog niet. En ik weet ook nog niet hoe deze blogjes-met-reisverslag verder gaan uitvallen. We zullen wel zien.

Bewaren

Bewaren

Bewaren