Patchwork dekentje

Vorige week kocht ik een oud patchwork dekentje en daarna stak ik de IJssel over met een pont. Het dekentje hing ik over de railing voor een foto. Twee dames met een fiets keken verbaasd toe. “Hou je van quilten?” vroegen ze. “Kom dan maar eens bij ons op bezoek”, zei ze uitnodigend. En ze noemde een plaatsje maar ik ben de naam al helemaal weer vergeten. Het begon met een A, maar waar was het ook al weer?
Het was een leuk gesprekje, maar de pont was alweer aan de overkant. “Wel nog even je quiltje wassen hoor!” zei ze bij het afscheid. Maar daar ben ik nog niet aan toe gekomen.

En omdat het quiltje toch nog niet gewassen was, kon ik hem nog wel even op de grond leggen. Eens per jaar wil ik vuurtje stoken. Ik heb nog hout van onze eigen boom die we om lieten zagen, en toen ik de schuur opruimde vond ik een doos oud hout wat ik weg wilde. Lekker opfikken! Zo’n landelijk quiltje past er uitstekend bij. Zo zat ik tot half twaalf buiten heerlijk te genieten van het knapperende vuurtje en het dekentje lag op een stoel voor de landelijke uitstraling.

Het is een multi-purpose quiltje, want het past ook heel goed bij een appeltaart. Ik bakte de laatste appeltaart van het seizoen.  Een bloglezeres vroeg hoe ik dat toch doe, om zo snel appeltaarten te bakken, en daar moet ik nog op antwoord geven. Vroeger zag ik er wel tegenop als ik wilde gaan bakken, want ik deed het precies volgens de regels van de kunst en dat kost veel tijd. Nu doe ik het gauw tussendoor en maak me niet druk om hoe de taart eruitziet want je eet hem toch op. Het gaat om de smaak, en die is met goudreinetten altijd goed. Ik had een hele doos goudreinetten van m’n zus gekregen maar nu is alles op.

Na drie foto’s kan het dekentje wel in m’n shop, maar eerst wil ik het dan toch maar even wassen. En het doorpitten in het midden eruit halen. Dat heeft de maakster niet helemaal netjes gedaan en daarom ging het quiltje nogal trekken. Een leuk quiltje om een opknapbeurt te geven, en ook om te gebruiken.