Patroontekenen op modevakschool
In de vijftiger en zestiger jaren werd volop zelf genaaid. Er waren modevakscholen waarin werd opgeleid tot het vak van Costumière of Coupeuse of Coupeuse-lerares.
Uit een boek met grondpatronen werd geleerd om zelf aanpassingen te maken en daarvoor werd er grondig geoefend in het vak Patroontekenen.
Deze oude patronen zijn nu weer bruikbaar. Ik plaats het boek van de Modevakschool “Haarlem” in m’n shop, en ook de persoonlijke patroontekenboeken van de directrice van destijds, die hierin jarenlang heeft lesgegeven.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
5 gedachten over “Patroontekenen op modevakschool”
Oh, wat leuk om te zien! Ik heb hier thuis ook van die boeken liggen, van mijn moeder geweest.
Ook grote tekenboeken voor ontwerpen enzo…
Mijn moeder was in de oorlog leerling op de Huishoudschool. Patroontekenen was een onderdeel van het lesmateriaal. En mijn moeder was er goed in. Ze werd door haar omgeving gevraagd om oude kleding een nieuw leven te geven. Ik vond een schriftje vol met maatgegevens van de mensen voor wie ze iets (of meerdere kleding) had ‘vernaaid’. Ze vertelde mij dat de moeilijkste opdracht ooit was het patroon tekenen van een jas voor iemand met een bochel………… Dat was goed gelukt trouwens.
Bedankt voor jullie reacties. Ik heb heel veel bewondering voor die generatie vrouwen en moeders die zo bijzonder nauwkeurig en met grote toewijding kon naaien! Wat hebben ze zich enorm ingezet om de mooiste dingen te maken, vaak uit noodzaak omdat naaien goedkoper was dan kopen. Die patroontekenboeken zijn echt bijzonder om te bewaren, zéker als ze van je eigen moeder zijn geweest.
Mijn patroonteken boeken heb ik ook nog. Toen de oorlog afgelopen was ben ik naar de industrieschool voor meisjes gegaan en heb daar het vak coupeuse geleerd. Dat duurde zes jaar . Eerst twee jaar algemene opleiding, waar je ook koken, strijken enz.. leerde. En naaien natuurlijk. Dan twee jaar voor huisnaaister , dan een jaar costumiere en het laatste jaar dan was je coupeuse. We moesten allerlei modellen op schaal maken van vloeipapier, zoals plooirokken en andere ingewikkelde dingen met veel rekenwerk. Het was een ramp als je een werkstuk afhad en je scheurde het per ongeluk, kon je weer opnieuw beginnen. Maar ik naai nog steeds met veel plezier. Alleen jassen , daar heb ik geen zin meer in. Ik heb ook nog steeds contact met mijn toenmalige schoolvriendin, wij halen nog wel eens herinneringen op, de leraressen waren heel streng. Groetjes Evelize
Tjonge, wat een enorm gedegen en lange opleiding was dat! Bedankt voor het delen van deze herinneringen. Ja, ik heb vaker gehoord dat de leraressen zo streng waren. Dat lijkt me niet altijd leuk. Maar jullie leerden dus wèl enorm goed naaien!
Hartelijke groet!