Peruaans handwerk in een karakteristiek huis
Sommige huizen zijn zò karakteristiek! Met hoge plafonds en grote kamers en diepe nissen voor de raampartijen. En helemaal bijzonder wordt het als er dan ook mensen wonen die ‘karakteristiek’ en artistiek zijn. Dan wordt zo’n huis aangekleed met bijzondere handwerken die precìes passen op de mooie plekken waardoor zowel het huis als het handwerk nòg beter tot hun recht komen.
We waren op bezoek bij Ton en Bep in hun karakteristieke en historische huis in Ulrum. We zaten heerlijk met elkaar koffie te drinken en te praten. De koffiekopjes stonden op een Peruaans kleedje waar Bep ook nog de achtergrond van wist. Handwerk heeft altijd een verhaal en gister mocht ik weer een aantal van die verhalen horen. Voordat het weer tijd was om afscheid te nemen vroeg ik of Jan even het Motieven uit Peru-boek omhoog wilde houden. Motieven horen bij Volken, maar ook Hollandse Handwerkliefhebbers weten al die cultuurpracht te waarderen. Het was mooi om te zien hoe veel van dat handwerk in dit huis tot z’n recht kwam.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
4 gedachten over “Peruaans handwerk in een karakteristiek huis”
Ook voor ons waren jullie een aangenaam bezoek, handwerken verbindt. Het klopt dat bij elk handwerkje een verhaal zit. Bij een verzameling van 55 jaar zitten vele verhalen.
Je ziet bij het gordijn de vochtkringen. Wij wonen nu bijna 50 jaar in deze oude pastorie. Het is een huis met geschiedenis. In 1834 vond hier de Afscheiding plaats door Ds. Hendrik de Cock. Altijd is het ons gelukt om het huis goed te onderhouden en altijd keurig wit te houden. Tot dat Groningen werd getroffen door bevingen ten gevolgen van de gaswinning. Na heel veel moeite is ons gebied opgenomen in het gebied waar schade gemeld kon worden. Na een rapport van 400 blz. en jaren later kwam er een vergoeding van de NAM Hiermee aan de slag, doordat het een monumentaal pand is vereiste dat een speciale aanpak. Dat uitgevoerd moest worden door specialisten van monumentenzorg. De slapeloze nachten werden te erg en hebben wij besloten tot verkoop. De stichting oude Groninger kerken (S.O. G. K.) wilde het pand graag toevoegen aan de Hervormde kerk die reeds in hun bezit was. Wij mochten de pastorie blijven huren en er onbeperkt blijven wonen. Nu hebben wij besloten om het pand toch te verlaten. Wij weten dat het pand nu in goede handen is en er lopen div. plannen voor renovatie.
Lieve Ton en Bep,
Het was zèker bijzonder om bij jullie op bezoek te zijn! Een paar verhalen (o.a. over de geschiedenis van een paar handwerken) mochten Jan en ik van jullie horen, maar ik wist dat er nog honderden verhalen méér zijn! Daar was helaas geen tijd voor om die allemaal te vertellen, maar we mochten wèl genieten van het zitten in jullie historische huiskamer, het onderlinge contact, en de ontmoeting ook met een ander handwerk-echtpaar.
Na ons bezoek aan jullie wilde ik het liefst daar ook wat op mijn blog over schrijven, maar ik besloot tot enige terughoudendheid. Dus loste ik het op met een blogje wat de nadruk legde over jullie als ‘karakteristiek’ en artistiek echtpaar, wat vele jaren vanuit jullie historische huis veel heeft betekend voor de handwerkwereld, en daar een bijdrage aan heeft gegeven. Ik schreef dus een wat neutraal blogje, met als uitgangspunt hoe mooi authentiek en ook etnisch handwerk tot z’n recht kwam in het historische huis.
En nu geef je zèlf een aanvulling, door het verhaal te vertellen van de pastorie in Ulrum, waar in 1834 geschiedenis werd geschreven. Ik ben hier blij mee, dat je dit nu zèlf zo naar buiten brengt. Nu kan ik er ook op aansluiten.
Vanaf de eerste ontmoeting met jullie enige jaren geleden tot en met de laatste ontmoeting enkele dagen geleden, heb ik het een bijzonder verhaal gevonden: dat jullie bijna 50 jaar in dit monumentale gebouw hebben gewoond en gastvrij zijn geweest voor vele handwerkliefhebbers en vele anderen. Verdrietig vond ik de strijd die jullie hebben moeten voeren voor erkenning van de aardbevingsschade. En dapper jullie strijdvaardigheid om vol te houden! Daarna kwam de wending voor een goede oplossing, zoals je zelf ook vertelt: dat het gebouw gekocht werd door de SOGK en dat jullie erin konden blijven wonen totdat een volgende stap gezet kan worden.
Die stap is dat jullie nu kunnen verhuizen naar een kleiner huis. Ik hoop dat er misschien nog gelegenheid is om wat foto’s te maken van het huis en de handwerken daarin, zoals ik dat deed met de Peruaanse gordijnen. Want dàt is wat ik zelf zo’n mooie invalshoek vind, en fijn vind om via foto’s vast te leggen: hoe handwerk zoveel tòevoegt aan een huis, en daar persoonlijkheid en eigenheid in brengt. De pastorie van Ulrum is de woonplaats geweest van Hendrik de Cock, die door zìjn onverzettelijkheid en opstelling een belangrijke rol heeft gespeeld in de Nederlandse kerkgeschiedenis. En de afgelopen 50 jaar hebben jùllie, Ton en Bep, door jùllie inzet en gastvrijheid voor iedereen die jullie ontmoette, óók een belangrijke rol gespeeld in ònze tijd!
Dàt is het verhaal wat ik graag wilde vertellen!
Ik wens jullie toe dat jullie met veel vreugde en vrede deze periode van bijna 50 jaar kunnen afsluiten!
Inmiddels zijn wij verhuisd, wij hebben nog een week de tijd om ons oude huis leeg te halen. Dat is een hel klus.
Wat kan een mens veel verzamelen, ongelofelijk. Wij zijn erg blij dat heel veel spullen een goede bestemming hebben gekregen. Margriet en Jan jullie mogen op ons nieuwe plekje foto;s komen maken en mijn nieuwe hobbykamer bekijken. Wij zijn erg blij met de volgende stap in ons leven. Gelukkig hebben wij samen met hulp van vrienden en kinderen deze verhuizing tot een goed einde gebracht en hopen samen nog vele jaren te kunnen genieten van onze rust.