Picknick eind oktober langs de Waal

Er stonden weer twee stoelen klaar, ergens in de buurt van de Waal. De eerste was de tandartsstoel, en toen ik daaruit op mocht staan (gelukkig duurde het niet zo lang als de vorige keer) reed ik gauw naar de rivier. Om te kijken of die andere stoel er ook nog staat. De vorige keer dat ik op dit mooie plekje ging verpozen, lag het stoeltje over het hek gegooid. Nu was hij weer terug. Slechts nog bruikbaar voor decoratieve doeleinden. Terwijl mijn gebit steeds vóóruit gaat (daarvoor maak ik iedere keer die verre reizen), gaat het stoeltje steeds meer achteruit. Niet erg, want ik kon me er nog prima mee amuseren. En toen ik deze foto had gemaakt, spreidde ik m’n meegenomen gehaakte deken op de grond, en ging eens lekker genieten van de mooie zonnige oktoberdag.

Zò zag de dijk eruit vanaf het plekje waar ik was gaan zitten. Op dit moment was er even niemand te zien, maar het werd wel steeds drukker. Alle senioren uit de omgeving kwamen tevoorschijn voor nog een fietstochtje op de onverwacht mooie herfstdag. Ook kwam er een mevrouw met een hondje (gelukkig aangelijnd) de dijk af. “Zullen we dáár gaan lopen?” vroeg ze aan het dier. Het valt me op dat mensen zo vaak vragen stellen aan hun hond, terwijl ze toch ook zelf kunnen beslissen. Al keuvelend praatte en liep ze verder, en toen kreeg ze mij in het vizier. “Dat ziet er gezellig uit!” zei ze drie keer tegen de hond. Terwijl ze gewoon binnen gehoorsafstand was, dus ze had het ook tegen mij kunnen zeggen. “Tjonge, dàt ziet er gezellig uit!” hoorde ik nog een keer. Dit is wat ze zag:

Mijn picknickplekje!
Ik zat daar zò intens te genieten. Ik appte naar huis dat m’n behandeling goed was verlopen, en daarna nestelde ik me in de zon met m’n borduurwerk. Even uitrusten en bijkomen. Ik besloot het extra uur van de wintertijd nù ‘op te nemen’ en bleef zo lang zitten als ik wilde. En dat was heel lang want ik kon gewoon niet wegkomen. En ik was ook best moe van de intensieve uren in die andere stoel. ’s Avonds thuis kon ik alleen nog een paar boeken op de post, koken, de rest van de appeltaart opeten en verder niks. Totdat ik uiteindelijk vlak voor bedtijd nog weer een beetje energie had verzameld om nog een blogje te maken van die rode randenlap. Zò zag die lap er dus uit op het plekje waar ik de laatste rand aan het borduren was.

Toen ik daar een uur had gezeten, kreeg ik bezoek. Van de brandrode runderen. Snel sprong ik op, hing m’n kleed over het prikkeldraad, en maakte de ene foto na de andere. Het moment duurde maar kort. Links zie je de ‘baas’ die mij in de gaten houdt, en rechts zie je het eerste dier wat al weer aanstalten maakt om om te keren. Even later zag ik alleen nog maar hun indrukwekkende dikke staaarten. Maar ik vond het zò leuk om deze foto te maken en was blij dat ze even wilden poseren.

Nu ik toch was opgestaan, besloot ik dan maar eens naar huis te gaan. Ik pakte m’n boeltje bij elkaar, en stopte het in de auto, die ik bovenaan de dijk had geparkeerd. M’n verdoving was lichamelijk bijna uitgewerkt, maar in dit landschap ben ik op een andere manier toch ook nog een beetje verdoofd. Ik ga er gewoon helemaal in op. Ik besloot nog even een eindje op de dijk te lopen en zag toen de runderen en de konikspaarden bij elkaar. Met een zucht reed ik even later weer naar huis.