Polderranden versieren

We gingen op bezoek bij vrienden die midden in de Alblasserwaard wonen. Het was een prachtige zonnige herfstdag en de schilder kon het wel een dagje zonder ons. Het was fijn om elkaar weer te zien en uitgebreid de tijd te hebben om bij te praten. We wilden wel eens sparren over mijn blog en shop. De man van m’n handwerkvriendin is ook goed in management-adviezen en hielp bij het op een rijtje zetten van de vele mogelijkheden met betrekking tot mijn blog. Na al die jaren komt er natuurlijk een periode dat je daar eens over nadenkt.

Na een paar fijne uren praten en koffie en lunch lag er nog een mooie middag voor ons en mochten we hun fietsen lenen. Heerlijk twintig kilometer fietsen door de polder! De eerste foto is gemaakt bij Minkeloos, een buurtschap vlakbij Hoogblokland. Hier staan honderden knotwilgen aan een rustiek en kronkelig landweggetje. In de verte zie je de snelweg, maar dat is ver weg. Hier word je helemaal opgenomen in het polderlandschap. Soms met kromme weggetjes langs kronkelig water en soms met lange rechte wegen langs lange rechte sloten en vaarten.

Na nog wat fietskilometers stapten we af bij Overslingeland, een buurtschap en ‘heerlijkheid’ in de gemeente Molenlanden. De bewoners hier maakten een tuin tot vlak aan het water en dat accentueert de schoonheid van dit gebied. De Alblasserwaard is een uitgestrekt veenweidegebied beneden de zeespiegel. De polder wordt omringd door een ringdijk die al in de 13 eeuw werd gemaakt en het landschap wordt beheerst door sloten en vaarten en een paar riviertjes. Onze fietstocht werd een beetje langer dan gedacht doordat we een eind moesten omfietsen om weer een water over te kunnen steken. Water en gemalen en molens karakteriseren dit oude Hollandse gebied. Ik heb hier altijd al eens willen fietsen en genoot ervan dat dat nu kon.

Weer terug bij het huis van onze vrienden maakten we een mooi momentje mee: ze kregen nèt bezoek van een paar dorpsgenoten die hen een prijs uitreikten voor de mooiste foto van de zonnebloemen die ze hadden gekweekt. Alle dorpbewoners hadden vijf zonnebloempitten gekregen en van de zonnebloemen die daaruit groeiden mocht je een foto insturen. Onze vrienden kregen hun winnende foto afgedrukt op een taart! Zij hadden hun zonnebloemen geplant bij een knotwilg aan de rand van hun tuin, en aan de rand van de polder waar ze op uitkijken. Omdat wij net die fietstocht achter de rug hadden, kregen wij ook een stukje bij de koffie.

En zo was het antwoord op mijn ‘management-vraag’ vanzelf duidelijk geworden: Gewoon doorgaan met het versieren van de ‘polder-randen’! Het kan soms hard waaien in de polder, en de eeuwen door is er hard gewerkt om de polder droog te houden. Het leven is er vaak zwaar geweest en ons leven is vaak ook niet simpel, in de tijd waarin wìj nu leven. Maar we mogen de ‘polder-randen’ blijven versieren! Met bloemen en met blogjes en de volgende keer weer over borduurwerkjes (en andere handwerkjes) want die waren er nu even niet in dit blogje.