“Prentjes kijken” is de naam van een schilderij wat ik in Den Bosch in een klein museum zag hangen. Vlak achter de St. Jan, verscholen in een straatje, is een klein museum met schilderijen van drie generaties kunstschilders: het Slager-museum. We kregen een rondleiding en hoorden dat dit schilderij is gemaakt door Piet Slager, en dat het wel eens gebruikt is als afbeelding op het wervings-affiche van de Kinderboekenweek. Daar lijkt het me inderdaad een heel bruikbare afbeelding voor. Maar het schilderij sprak me ook aan omdat ik ineens weer terug was in het gevoel van ‘vroeger’: Zo zat ik zelf ook bij m’n moeder op schoot, en later mijn dochter bij mij. Zulke jaren duren maar kort (dat moet je gewoon geloven als ze het tegen je zeggen!) en nu is het ook wel eens andersom: dat ik van de dochter leer in plaats van zij van mij. Zo keek ik van haar de gewoonte af om in musea heel veel foto’s te maken van de schilderijen die je aanspreken. Thuis komen ze dan 
in haar screensaver, waardoor ze elke minuut een paar nieuwe foto’s te zien krijgt. Elk willekeurig moment dat je opkijkt, zie je dan een foto voorbijkomen. Daardoor ziet zij die schilderijen nog veel vaker, en komen ze veel meer je geheugen binnen. Anders is het bij een museumbezoek vaak zo dat je de schilderijen wel mooi vond, maar na een korte tijd al niet meer weet wat je gezien hebt.
Een ander idee om de bekeken schilderijen wat langer in het geheugen te houden is wat ik zelf vaak doe: na een museumbezoek koop ik in de museumwinkel ten minste één kaart van een schilderij wat ik mooi heb gevonden. Dit keer was dat de afbeelding van “Prentjes kijken”. Deze kaart heeft nu een paar dagen in m’n kamer gestaan, m’n oog is er al vaak opgevallen, en ik merk dat ik er nu al helemaal aan gehecht ben. Maar foto’s nam ik ook! Hier nog een foto van een mooi meisje met de korte pony die nu ook weer hip is. En tenslotte: op een blog die over handwerken gaat, vind ik het vooral ook leuk om op het kant te wijzen wat de vrouwen (groot en klein) dragen.
