Protestquilt

Een paar keer eerder liet ik deze quilt / lappendeken / picknickkleed zien. Deze zomer ligt dit geblokte geval in de auto en soms komt hij eruit op een passend plekje in duin of bos. Vandaag het verhaal àchter deze quilt.

Ik maakte deze quilt een jaar of twintig geleden. De bruine blokken zijn van een oude broek van mijn man. Het was de tijd dat hij er netjes uit hoorde te zien voor zijn werk (nu zit hij gewoon achter de webcam), en daar hoorden nette jasjes en overhemden en nette broeken bij. Die kleding kochten we in een kledingzaak waar bijna alle mannen uit de regio hun kleding kochten, en sommige verkopers herkenden ons als we weer kwamen. Op zoek naar iets langere pijpen, wisten ze nog, want dat was in die tijd nog niet standaard in de collectie. We waren blij als het weer gelukt was en na de koop kon er weer een tijdje netjes naar kantoor worden gefietst.

Maar het begon op te vallen dat sommige broeken wel èrg snel gingen slijten. En daar baal je dan van. Moet je wéér op zoek naar een nieuwe. Kleding die je niet meer kunt gebruiken, gaat meestal in een zak voor het goede doel en het is fijn om te weten dat een ander er dan nog wat aan heeft. Maar een broek die op het zitvlak bijna is doorgesleten kan niet meer worden weggegeven want daar heeft niemand meer wat aan.

Daarom zette ik de schaar erin. Dat doe ik anders nooit, want het is voor ons rijke westerlingen zò makkelijk om gewoon nieuwe stof te kopen als je die wilt gebruiken en waarom zou je iets stukknippen wat één van de miljoenen vluchtelingen nog goed kan gebruiken? Maar dit was dan de uitzondering. Ik besloot er een protestquilt te maken van de oude broek. Mijn bedoeling was om deze quilt mee te nemen bij het eerstvolgende bezoek aan de winkel waar we meestal de herenkleding kopen. En om de quilt te laten zien in de winkel: “Kijk, dit was nìet de bedoeling! Voor de bruine blokken gebruikte ik stof van de broek die in jùllie winkel is gekocht en al heel gauw was die broek niet meer draagbaar!”

Een protest-quilt dus. Om tegen inkopers en modemakers te zeggen: allemaal leuk en aardig, al die kleding die jullie importeren en verkopen. Maar maak het nìet te bont alsjeblieft! Lage lonen voor hardwerkende naaisters, dat is allemaal al bekend en bepaald niet in de haak. Maar als jullie dan ook nog àl dat naaiwerk laten doen op slechte kwaliteit katoen, dan is het helemaal fout!

Tegenwoordig vind ik het leuker om zo’n protest gewoon op mijn blog te plaatsen. Daar bereik ik waarschijnlijk net zo weinig mee als dat voorgenomen-maar-niet-uitgevoerde winkelbezoek met die protestquilt, maar dan heb ik het in ieder geval wèl gezegd!

Maar ’tegenwoordig’ zijn er zòveel andere dingen om verontwaardigd over te zijn. Je kunt de hele dag bezig zijn met anderen wijzen op dingen die niet kloppen. Dat is trouwens ook de betekenis van van ‘protest’: je geeft wat tegen-woorden. Of beelden.

Ik hou het maar bij m’n quilt vandaag. Hij kwam toch uit de auto, na z’n zomerdienst, en nu ligt hij hier. Een detailfoto laat mijn keurige schuine verbinding van de afwerkbies zien die ik maakte ik van soepele stof, de groene voering die bij de bloemen past, de bruine rand van dikke katoen die bij de broek-blokken past, een smaller blauw bandje wat een pittig accent geeft want anders werd het te saai, en hoe ik alles met de hand doorreeg met een stevige rode draad. Zo werd het een geheel en is deze quilt met dat typische rozenstofje ook een herinnering aan de negentiger jaren.