Al in de 9e eeuw stond er een houten kerkje in Usquert, waarschijnlijk het eerste kerkje in de provincie Groningen. Daarna volgde een bewogen geschiedenis doorheen de Middeleeuwen naar onze tijd. De kerk brandde af, werd weer opgebouwd, en al die eeuwen waren er mensen die de kerk in stand hielden. Totdat de kerkgemeenschap te klein werd en het beheer van deze en nog vele andere karakteristieke oude kerken werd overgedragen aan de stichting Oude Groninger Kerken. Deze stichting stelt een heel aantal kerkjes open zodat de quilts daar een paar dagen bezichtigd konden worden.
Elke keer als wij zo’n kerkje binnengingen, probeerde ik dat niet ‘gedachteloos’ te doen. Je ‘treedt’ binnen op een bijzondere locatie! Bij deze Petruskerk was dat niet alleen zichtbaar, maar ook hoorbaar. Er speelde iemand op het orgel. Het was zo’n mooi moment dat ik even ontroerd was. Ik stond daar een tijdje stil alle indrukken op me in te laten werken.
Toen het orgel stopte, ging ik eens verder rondkijken. Ik wachtte een tijdje tot het gangpad even vrij was voor een foto. En daarna ging ik op zoek naar de kunstenares van al die quilts. Helemaal voorin de kerk vond ik Ans Schipper. Zij stond achter een tafel waar ze door haarzelf ontwikkelde patronen verkocht.
Alle tentoongestelde quilts in deze kerk waren door haar gemaakt en je kon er duidelijk een ontwikkeling inzien. De laatste jaren heeft ze zich ontwikkeld tot een expert in het verwerken van kleine hexagonnen. Telkens als iemand een patroon kocht, begon ze opnieuw uit te leggen hoe je het beste te werk kon gaan, en ik stond daar ook gewoon een tijdje mee te luisteren. Het was eigenlijk een soort mini-masterclass.
Ik kocht ook een velletje patroontjes. De expert adviseerde om deze uit te knippen en ze liet zien hoe je het lapje stof met een paar steekjes kunt vastzetten. Niks geen klemmetjes gebruiken, zei ze. En die vormpjes hoeven ook niet van karton te zijn, papier is goed genoeg.
Ik dacht aan mijn hanger, die ik een tijdje geleden van mijn handwerkvriendin kreeg. Zij gebruikte wèl de kartonnetjes, en liet die erin zitten. Dit leuke ornamentje hangt al heel lang op m’n prikbord. Dus je kunt het zo groot of zo klein maken als je wilt.
De kerk werd dus nu opnieuw gebruikt om kennis door te geven, en de boodschap – weliswaar met een iets andere invalshoek – was nog steeds hetzelfde als in al die voorbije eeuwen: Vele deeltjes maken één groot geheel! Vele hexagonnetjes maken een quilt. Vele mensen maken de gemeenschap. Vele bloemen maken de tuin. Vele stenen maken het gebouw.
De kerk was dan ook genoemd naar Petrus, en die had daar al een mooie uitspraak over: “Laat u als levende stenen gebruiken!”
Wil je reageren?