Rituelen bij een beugeldraad

In de wachtkamer bij de tandarts begon ik aan een artikel te lezen. Het ging over rituelen. Mensen hebben rituelen nodig om tot goede prestaties te komen. Een auteur van best-sellers liet weten dat hij elke dag pas begon te schrijven na een kopje koffie met een koekje en dat hij na een paar uur weer ophield en dan ging lunchen. Elke keer dezelfde lunch natuurlijk. Zo kon hij het volhouden om tientallen boeken te schrijven. Ik heb ook zo m’n rituelen, maar ze veranderen ook wel weer eens. Eerst ging ik nà elk tandartsbezoek naar de Waal (om bij te komen van de behandeling), en tegenwoordig ga ik vóór de afspraak even uitwaaien bij de rivier. Al is het maar tien minuten: dat momentje heb ik nodig. En zo zijn we ook tot goede resultaten gekomen: vandaag ging m’n laatste beugeldraad erin! Dat was al een paar keer uitgesteld en ik ben blij dat het eind nu in zicht begint te komen.

Het brandrode rund was eerst wel even geïnteresseerd in m’n verrichtingen bij het hek, maar toen ze zag dat het gewoon om een gehaakt dekentje ging verloor ze de belangstelling. Terwijl het toch wel een bijzonder dekentje is, want het is gehaakt van dikke smyrnawol. Ook goed, dan laat ik hem wel aan jullie zien.
Het is altijd weer anders op dit plekje: vandaag zag ik schuimkoppen op het water en dat had ik nog niet eerder gezien hier.

Ik kon m’n artikel in de wachtkamer niet helemaal uitlezen, want ik was aan de beurt. En nu is het avond en ben ik aan de beurt om een koekje te eten bij de koffie. Maar dat doet nog een beetje zeer. Dat is altijd zo de eerste dagen na een nieuwe beugeldraad. Maar ik heb besloten nu te genieten van dat beurse gevoel: het idee dat het de laatste keer is dat ik dat meemaak!