Rollatortasje
Mijn moeder vond het een schattig borduurwerkje, toen ik het haar een paar jaar geleden liet zien. “Ik ga er een rollator-tasje van maken, zei ik tegen haar, precies op de goede hoogte. Dan heeft u een vast tasje om uw bril en sleutels in te doen.” Maar al gauw nadat ik dat had toegezegd kwam de tijd dat een tasje niet meer nodig was. De rollator en de bril ook niet. Alles werd opgeruimd.
Vandaag was ik er een beetje weemoedig van. Ik wist dat in de oude tuin alles nu in bloei zou staan. Dat was altijd zo op de verjaardag van m’n moeder en dan genoten we er allemaal van. Vandaag kon ik niet meer naar die tuin, wat ik elk jaar deed op 16 april. En ik kon ook niet meer iets geborduurds aan m’n moeder geven, wat ik zo vaak had gedaan. Ik besloot alsnog het tasje te maken en dat voelde goed. Ik had het me toen voorgenomen en nu wilde ik het toch nog doen.
Nu maakte ik een wandelingetje in onze eigen wijk. Daar staan de Krenteboompjes juist in bloei. Ook mooi, maar de weemoed naar die oude tuin is nog niet helemaal weg.
Meer lezen? Wellicht is dit interessant...
2 gedachten over “Rollatortasje”
Mijn moeder zou vandaag ook jarig zijn. Maar zij overleed 10 jaar geleden. Zij hield erg van meidoorns en ik vind het heerlijk dat ze weer in bloei staan. Het gemis blijft.
Sterkte.
Hoi Mieke, dat geeft toch wel weer wat herkenning bij elkaar, allebei een moeder die op 16 april jarig was. En ook dat de bloesem van nu ons weer zozeer aan hen doet denken.
Vandaag stond er een mooi artikel in onze krant wat verwoord hoezeer we altijd blijven leven met de herinneringen aan onze geliefden. Wie ze waren, wat ze zeiden, hoe ze in het leven stonden, hun wijsheid en hun liefde. Dat gaat nooit meer weg! Ik vond het mooi en herkenbaar om te lezen.
Op zulke dagen is het ook ‘missen-met-een-gevoel-van-rijkdom’, dat we die moeder hebben gehad, en dat we nog zòveel mooie herinneringen hebben!