Rouwsjaal

Mijn moeder werd vandaag het huis uit gedragen waar ze vijf-en-veertig jaar had gewoond. We droegen zelf de kist door de voordeur. Dat was één van de vele indrukwekkende momenten. Er stond een auto klaar op het oprijpad. Toen die aan was komen rijden, legde ik even mijn sjaal erop. Dat leek me wel wat, voor een blogfoto. Later probeerde ik nog eens een foto te maken waarvan ik dacht dat ik hem misschien wel kon gebruiken. Maar verder stond m’n hoofd er niet naar. En nu nog niet. Ik blog eigenlijk alleen omdat ik ook niet nìet wil bloggen. Ik waardeer het meeleven, en wil dan toch graag iets van me laten horen. Maar de concentratie om er een goed verhaal van te maken is er nu niet.

De auto reed het oprijpad af. Door één of andere rare en onvoorziene omstandigheid van het dorp moest dat al om half negen. Gekkigheid. Dan ga je je moeder begraven, die negentig jaar geleefd heeft, en dan mag dat niet gewoon om 11 uur. Of om 12 uur. Of om 2 uur. Maar dan moet het ’s morgens om 9 uur, terwijl er die dag geen enkele andere begrafenis is. Maar het geeft niet. We kunnen veel aan. We waren er gewoon. We liepen met de hele familie achter de lijkwagen aan. De auto reed langzaam en wij vormden de rouwstoet. Ik wou dat ik de oude gong had meegenomen. Of een paar klingelende bellen. Het was ook wel bijzonder, om daar zo vroeg te lopen maar we misten de luidende klokken.

We kwamen bij de begraafplaats. De kist zakte in het open graf. We spraken afscheidswoorden. Om de beurt gooiden een schep zand in het graf.
Daarna liepen we weer naar het ouderlijk huis. Waar nu geen ouder meer in woont. We’re on our own…

Er was een nieuw nichtje in de familie. Ik mocht haar vasthouden. Pas één maand oud. Wàt een schatje!
Nieuw leven. En de afsluiting van een oud leven.
We haalden veel herinneringen op. Daar waren we de rest van de dag mee bezig.
Ook de herinnering dat mijn vader het vroeger had over kinderen en kinds-kinderen. Nu waren er ook kindjes van kinds-kinderen.
Maar die oude ouders zijn er niet meer….

Het is tòch nog een blogje geworden. Terwijl m’n hooft er totaal niet naar stond. Nu wil ik eerst uitrusten. Je moeder begraven is een enerverende en existentiële gebeurtenis. Ik ben er moe van.

De sjaal is een ‘Blonde’ van kloskant van rond 1900. Ik had hem voor deze speciale gebeurtenis bewaard. Ik ga hem elke dag dragen.
Ik ben in de rouw.

4 gedachten over “Rouwsjaal”

  1. Ben erg geschrokken! Had eventjes je blog niet meer kunnen volgen en nu lees ik vanavond dat je je moeder ten grave hebt gedragen. Ik leef enorm met je mee. Je moeder verliezen is een zware dobber. In juli was het net een jaar geleden dat mijn moeder stierf (3 maanden na mijn vader) en het is nu nog voor mij soms heel moeilijk. Ik wens je dan ook veel sterkte in het verwerken van dit verlies. Lut

Laat een antwoord achter aan Ineke Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.