De Joodse staat Israël bestaat 70 jaar. Het is al zeventig jaar een veilige haven voor Joden wereldwijd. Een land waar Joden na vele eeuwen verstrooiing en vervolging naar toe konden gaan. Een land wat dagelijks in het nieuws is en wat nu feest viert.
Ik ben zelf één keer in Israël geweest en herinner me nog goed mijn bezoek aan het Joods museum. Cultuur-uitingen uit vele eeuwen werden daar tentoongesteld en ik was zeer onder de indruk. Er was ook bijzonder fraai handwerk te zien. Het boek The Art of Jadaic Needlework bespreekt de naaldkunst, die al duizenden jaren is gebruikt voor de vieringen en rituelen.
Israël is een land waar heel hard is gewerkt en gebouwd. Het land was verwoest en droog en onvruchtbaar toen de staat in 1948 werd uitgeroepen. Met inzet en toewijding en talent en doorzettingsvermogen en zegen is het land opgebouwd. De onderste foto is van een Peintisserie van Saskia Weishut, een kunstenares uit Amsterdam die ik een paar jaar geleden opzocht. Wat heeft zij die opbouw prachtig weergegeven.
Israël roept gemengde gevoelens op. Enerzijds vreugde omdat het fantastisch is dat er een plek op de wereld is die Joden nu hun thuis kunnen noemen. Anderzijds verdriet omdat er zoveel vijandschap en vervolging is geweest. En omdat de problemen nog lang niet voorbij zijn. En omdat er bij vele mensen zoveel tragische en traumatische herinneringen zijn aan intens leed. Maar er is geen enkel land in de wereld wat zò een voorbeeld heeft gegeven in het vasthouden aan hoop. Die hoop is gebaseerd op oude teksten en profetieën. Op het shalom-bord wordt op de rand zo’n tekst uit Leviticus geciteerd: “I will grant peace in the land so that you will lie down without anyone to frighten you.”
Daar wordt – met velen! – van harte naar uitgekeken! Shalom Israël!
Wil je reageren?