We gingen niet schaatsen maar wandelen, wat werkelijk een bijzondere belevenis was. Hier, op de grote besneeuwde vlakte bij Kootwijkerzand, was het prachtig!
Op sommige plekken zakten onze voeten meer dan schoen-diep in de sneeuw. Eén keer moest ik middenop de sneeuwvlakte m’n schoenen uitdoen om de sneeuw die erin was gekomen er weer uit te halen. Dat hoorde allemaal bij de lol, maar het was wel koud!
Ik had twee poppetjes meegenomen. Ongeveer dertig jaar geleden door mijn schoonmoeder gebreid voor onze kinderen. Ze waren er nooit zo aan gehecht, maar ik vond ze wel grappig dus bewaarde ik ze. Ik zal nog eens aan m’n kinderen vragen of ze er misschien nu alsnog belangstelling voor hebben. Tenslotte doet zo’n foto de poppetjes in ander daglicht staan.
Ander daglicht……. dàt is het gewoon! Alles staat in ‘ander daglicht’ als je daar zo loopt. Heel die drukte in de rest van het land, of juist het opgesloten gevoel na twee weken binnen zijn: dat raakt allemaal op de achtergrond. Het enige waar je aan denkt is de kou, de zon, de wind en dat je op plekken loopt waar je voeten niet al te ver wegzakken. En aan een leuk plekje om die poppetjes op de foto te zetten. Wàt een heerlijke uren!
1 gedachte over “Sneeuw-poppetjes”
Ik vind ze schattig, die poppetjes. Een leuk duo :).