Sound of Silence

“Stilte is een schaars goed. Geluid is overal; soms gewenst maar vaak ook ongewenst. Mensen worden dagelijks overladen met prikkels die een dwingend beroep doen op alle zintuigen.
De tentoonstelling Sound of Silence in Coda-Museum geeft bezoekers de gelegenheid aan het geluid van alledag te ontsnappen en te genieten van de stilte in de hedendaagse beeldende kunst.”

Zo begon de aankondiging van een tentoonsteling die over een paar dagen weer wordt afgebroken. Ik noem mezelf een ‘stilteliefhebber’ maar ik was hier nog niet geweest. En zo besloot ik op vrijdagmiddag nog even op de fiets te springen en er naartoe te rijden. En weet je wat ik nou een mooi geluid vind? Het geluid van een kluisje in een museum, waar je een geldstuk in laat vallen. En dan stop je daar je jas in, in dat kluisje, en daarna loop je helemaal in je eentje naar de grote zaal waar die immense schilderijen hangen. Die klik, de klik van dat muntje, is het begin van een half uur heerlijk genieten. Doen jullie dat ook wel eens? In je eentje naar een musuem gaan?

Bij dit schilderij van Raquel Maulwurf stond op het bordje dat zij het oorverdovende lawaai van een bomexplosie op intrigerende wijze had omgezet in een ervaring van stilte. Er waren ook andere moderne uitingen van kunstenaars die de stilte verbeeldden. De bordjes gaven de intenties weer: “verplaatsing van herinneringen uit ons collectieve geheugen” en: “de ervaring weergeven van stilte in de natuur, het landschap en de dagelijkse leefomgeving.” Er was ook een zeer nadrukkelijk kunstwerk wat de stilte van de wolkenluchten had nagebootst in abstracte breisels. Daar stond ik ook een tijdje naar te turen. Ik had m’n jas uit, dus mijn zelfgebreide trui van grove wol was zichtbaar. Naast mij stond een andere vrouw. Eveneens met een grofgebreide trui. Ze was net als ik die gebreide wolkenformaties aan het fotograferen. Het viel me op: op deze vrijdagmiddag liepen daar nog veel meer van die eenlingen rond. Die nog gauw even deze expositie wilden zien. Daar stonden we dan samen in die hoek. Die andere vrouw met gebreide trui en ik. En we zeiden niks tegen elkaar. We pasten ons aan bij de tentoonsteling. Ik vond het een klucht. En toen zei ik haar toch maar gedag. Tentoonstelling over Stilte…. allemaal leuk en aardig. Maar als het om breien en handwerken gaat, dan zeggen we elkaar toch wel even gedag?!

Gewoon grappig dat de breikunst ook wordt gebruikt om de stilte te verbeelden…. Daar moest ik gewoon nog even een blogje over maken!