Veel spulletjes van mijn moeder ken ik al mijn hele leven. Dat groene emaille schaaltje, dat stond er al toen ik nog kind was. Telkens op een andere plek. En dat zachte kleedje, dat heeft ook echt òveral gelegen. Ze nam het mee van een vakantie in Tunesië, en wanneer was dat ook al weer? Was het nog in de zestiger jaren dat ze die reis maakte? En die koperen kandelaars, oh, die ken ik zò goed! Zou ze die meegenomen hebben uit Israël? Dat is ook al heel lang geleden dat ze daar naar toe gingen. Er is nog een foto uit 1964 dat m’n ouders van de vliegtuigtrap afkwamen, want in die tijd was het nog heel bijzonder om daar zomaar naar toe te kunnen vliegen. Ik denk dat ze toen die kandelaars hebben meegenomen. Jaar in jaar uit tegenaan gekeken. Maar waar komen die kantkloskleedjes nou weer vandaan? Ik had ze nog nooit eerder gezien. “Die mag jij hebben” zei m’n moeder vorige week, toen we door het huis liepen wat er allemaal mee moest en wat blijft staan. “Heeft grootmoeder die dan gemaakt?” vroeg ik, maar er was geen tijd om daar op in te gaan. Dat komt wel weer. Ik bewaar het kleedje en neem het wel een keer mee naar haar nieuwe woonplekje. Om nog wat vragen over te stellen.
Spulletjes die je je leven lang in het huis van je ouders zag staan. Waar we zò lang tegenaan hebben gekeken. Spulletjes die nu wèl of nìet mee-verhuisd worden. En die misschien ‘uit het zicht raken’. Leuk als je er de herkomst nog van weet.
En handwerkjes uit de familie: nòg leuker om te weten wie ze heeft gemaakt. Vragen nu het nog kan.
Zeker vragen, nu het nog kan. Het is altijd de geschiedenis van dingen te weten. Zouden de witte kleedjes echt zelfgemaakt zijn? Wij hadden zoiets ook thuis, en die kwamen uit de winkel. Veel succes en plezier nog met de verhuizing.
Goede kans dat de kleedjes die ik liet zien toch wel zelfgemaakt zijn, want mijn grootmoeder had in haar tijd een naaiatelier en kon goed handwerken. Het is fijn dat ik het nu nog kan navragen!
Bedankt voor je meeleven.