Er lag nog een stapeltje oude tijdschriften onder de salontafel. Ik ben zo weinig thuis geweest, de afgelopen maanden, en telkens bleef er van alles liggen. Stapels en stapeltjes. M’n dochter haalde een stapeltje tevoorschijn en bladerde wat door. Ze ging met ons mee naar huis, na de begrafenis van mijn moeder gister. Wat is dat mooi, om zo nog met elkaar na te praten. Ze bleef een nachtje slapen en gaat nu weer naar haar eigen huis in België. We dronken vanmorgen samen koffie en ik zei dat ik nog wat voor haar had. Een fruit-test, die nog van mijn moeders moeder is geweest. Mijn moeder had hem altijd op haar aanrecht staan. Daar lag het fruit op. M’n dochter was op zoek geweest naar zo’n schaal-met-gaatjes (tweedehands zijn ze nauwelijks te vinden), en nu kon ik deze aan haar geven. Nu is het een vierde-generatie-test.
Het was zo’n héél andere tijd, de tijd waarin mijn moeder jong was. De fruit-test kan nog functioneren in déze tijd. Andere dingen ook, zoals oude tijdschriften over haken en breien. Ik heb een beetje een achterstand, met alles wat ik nog wil en moet doen. We moeten nog veel uitzoeken. Komt later wel.
Voor dit moment kan ik alleen zeggen: m’n blogjes zijn moment-opnamen. Dat zijn ze altijd al, maar nu nog meer. Ik zou nog veel meer willen vertellen, maar het blijft telkens bij een snelle impressie. En die snelle-impressie geeft niet noodzakelijkerwijs weer hoe mijn dagen nu zijn. Alleen even wat van me laten horen.
Na een drukke week waarin ik bijna niet thuis was, ga ik nu eerst vanmiddag m’n bestellingen op de post doen. Die kunnen nog wel weg voor het weekend.
M’n dochter is nu ook weer weg. Ze heeft de fruit-test mee en de tijdschriften liggen hier nog. Dat komt allemaal nog wel.
Wat een mooie test. En wat fijn dat hij naar je dochter gaat.
Sterkte met alles, met ook af en toe tijd voor jezelf