Stil staan. Beeld van Zadkine

‘Een kreet van afschuw tegen de onmenselijke wreedheid van deze beulsdaad’. Dat is wat het beeld van Zadkine wil zeggen.
Het is wat de maker zelf zei, toen hij in 1946 met de trein het de door oorlogsgweld gehavende stad binnenreed.

Het beeld stelt een ontredderde figuur voor, hoofd en armen zijn ten hemel geheven. Het beeld lijkt dynamisch, want de armen, benen en handen wijzen in verschillende richtingen. De figuur staat tegen een boomstronk aan geleund; de zes meter hoge kolos heeft zo een extra steuntje om zijn fysieke evenwicht te kunnen bewaren. Opvallend is vooral het gat in het midden van de romp. Hierin herkent Rotterdam haar op 14 mei 1940 vernietigde stadshart.

De menselijke figuur in kubistische beeldtaal geven een hevige expressie van emotie weer. En roepen die ook op. In februari was ik met mijn dochter in Rotterdam.
En ik dacht terug aan toen ik als kind hier was geweest met mijn vader. Hij wilde ons meenemen hiernaar toe. Hij zei er niet veel over, maar hij droeg zijn emotie op ons over. Die emotie voelde ik nu sterk. Ik besloot de foto’s te bewaren voor 4 mei.

Het is een beeld, een stand-beeld. En vanavond staan we allemaal stil.
Maar het is allemaal nog veel erger geworden dan toen. Nu zijn er ook weer foto’s en beelden van verwoeste steden….
Achter het beeld van Zadkine is de stad Rotterdam weer opgebouwd. Maar we huilen om die vele steden die nu in puin liggen en nog worden geschoten.
Onbevattelijk.