Informatie over personen wiens initialen op oude merk- of stoplappen zijn geborduurd, is tegenwoordig makkelijk te vinden. En op blogs kom je dan af en toe achtergrondinformatie tegen over de personen die vroeger zo’n bijzondere lap hebben geborduurd. De huidige eigenaar van zo’n mooie lap heeft dan uitgezocht hoe de borduurster voluit heette, wanneer ze was geboren, getrouwd en overleden, en soms is ook uitgezocht wie haar ouders en kinderen waren. Leuk om zoiets uit te zoeken en goed om die informatie door te geven! De merk- of stoplap krijgt er door die achtergrondinformatie meer waarde door.
Heel anders is het wanneer zo’n lap altijd in de familie is gebleven. Ik ging gister op 
bezoek bij een oudere mevrouw die 45 jaar lang de buurvrouw van mijn moeder was. “Je komt nog een keer naar m’n stoplap kijken hè?” had ze al een paar keer gevraagd. Afgelopen zomer kwam ze af en toe bij ons op bezoek, en nu was het een goed moment om een keer bij haar op bezoek te gaan. Daar hing hij dan in de kamer: haar pronkstuk! Ik had hem al wel eens eerder bij haar gezien, maar dat was vóórdat ik me voor stoplappen begon te interesseren. Nu kon ik met iets meer kennis haar erfstuk bewonderen. Het was die dag een beetje somber voor een foto, maar ik mocht de ingelijste stoplap ook even van de muur afhalen. Voor nog een betere foto.
Het verhaal wat ik erbij hoorde is hetzelfde verhaal wat ik al vaker heb gehoord: jarenlang heeft die lap in een oude koffer op zolder gelegen. Niemand had er belangstelling voor. De vorige eigenaresse had zelf geen kinderen en toen zij was overleden was er gelukkig tòch iemand die bedacht dat er nog een nicht was die er misschien belang in stelde. En tòen pas werd die lap professioneel ingelijst en kon ze goed-beschermd worden opgehangen. Tegenwoordig zien we de waarde er van in, maar jarenlang lagen dit soort lappen dus gewoon in koffers op vochtige zolders. En er zijn waarschijnlijk ook veel lappen weggegooid.
Deze stoplap van C.L.F. Engel is enòrm fijn 
geborduurd, op heel dichtgeweven ondergrond. Mooi om te zien, en te làten zien!
Tenslotte nog een tip, voor mensen die ook zoiets moois thuis hebben hangen: neem eens een foto van hoe het daar altijd hangt, zoals de bovenste foto, met iets van het interieur erbij.
En schrijf alles op wat je weet over de herkomst en over de familie-verbanden. Dat is handig voor de vòlgende eigenaar. De lap van de buurvrouw gaat later naar haar dochter, en die heeft al moeten beloven: “Als je hem niet wilt, dan moet je hem naar een museum brengen.” Zo is dat!
Klopt, mijn moeder vond bij haar aanstaande schoonmoeder twee kleine merklapjes uit de 18e eeuw in het stofdoekenmandje. Ze mocht ze hebben, waren immers toch maar vodden/poetslappen, iets wat mijn moeder eind jaren 40 al niet begreep. Van wie ze zijn? Te ver weg in de familie, helaas genoeg.
Een opmerking nog mbt inlijsten: laat een merklap maar ook gewoon borduurwerk nooit opplakken! Inlijsters hebben daar een handje van. Zoek dan liever verder naar een andere lijstenmaker.
Een prachtige lap trouwens!
Hartelijke groeten, Hennie
In een woord: Schitterend!!!
Ik zal het aan haar doorgeven als ik haar weer spreek!
En dan al die i formatie die je eventueel hebt gevonden op de achterkant plakken. Dan blijft het bij elkaar. Ook op foto’s op de achterkant informatie schrijven. Wie, wanneer, waar,.Hartelijke groeten Beerta
Tjonge, wat een verhaal van die stoplap bij de stoflappen!
Beetje begrijpelijk misschien, als ze gedacht hebben dat een stoplap hetzelfde is als een stoflap, maar dan hebben ze toch niet echt goed gekeken. Mooi dat jou moeder al lang geleden begreep dat zo’n mooie lap niet bedoeld was als poetsdoek.
Wat betreft je opmerking over inlijsten: van gewone borduurwerken heb ik nog niet vaak gezien dat die vastgelijmd waren, maar wèl van tapisserie-werken. Terwijl dat echt nergens voor nodig was.
Zouden lijstenmakers dat echt niet geweten hebben? Maar nu weten ze het hopelijk wel, en anders moet je als klant het inderdaad maar even navragen voordat je je werk uit handen geeft.
Goede aanvulling over informatie op de achterkant plakken.
Groeten!
Dan is dat blijkbaar iets typisch “Goois”. Ik kom hier alleen maar geplakte borduurwerken tegen, tapisserie èn kaaslinnen. Zelden of nooit opgespannen. Met al die vieze lijmvlekken die weggewerkt moeten worden bij hergebruik. Echt vreselijk en zo zonde. Mooi dat jij er veel minder mee te maken hebt.
Zo’n 25 jaar geleden had de textielafdeling vh Drents Museum trouwens een goed boekje over de behandeling van oud textiel geschreven. Oude merklappen ook niet wassen ivm doorlopen vd kleuren.
Wat jammer dat ze daar vroeger niet aan dachten, en dat er ook geen idee was dat lijm en kwetsbaar borduurwerk geen goede combinatie is. Nou ja, ik zeg wel ‘jammer’ maar ik vind het ook gewoon dom. En zéker van lijstenmakers, van wie je wat professionaliteit mag verwachten.
Het Drentse boekje waar je op doelde heet “Versleten en Verschoten” en heb ik ook in m’n shop. Toevallig werd het vandaag besteld, maar ik heb nog een paar exemplaren. Bij mijn weten is het het enige boekje wat goede adviezen geeft om kwestbaar borduurwerk zorgvuldig te behandelen.