Strepen aan zee

Aan de rand van het land en aan de rand van de zee: dat is altijd zo’n bijzondere plek om te zijn! Je kunt daar komen met een hoofd vol gedachten, een hart vol emoties, een lichaam vol herinneringen. En dan merk je dat het allemaal wat minder belangrijk wordt, de gedachten dringen zich minder heftig aan je op. Lasten vervagen, wegen minder zwaar. En al die gedachten en gevoelens worden lichter omdat er nìeuwe indrukken bijkomen. Overweldigende indrukken van grootsheid waarbij mijn eigen ideeën vervagen. Ik vind het bijzonder om op zulke weidse plekken de scheppingskracht te ervaren, de overgave te beleven, de rust en de ruimte in mijn hart te voelen. En de blijdschap over het licht!

We waren al op de terugweg, na een midweek in een Texels vakantiehuisje. Maar we hadden geen haast en overal waar een parkeerplaats was die we de moeite waard vonden, stopten we. Eerst dronken we de thermoskan leeg. Bij een volgende parkeerplaats begonnen we een gesprek van een uur. Ergens anders hing ik een vlaggetje aan een baken. En bij Oosterend wilde ik de auto uit. Ik zag een gelegenheid om nog een lappendeken te fotograferen die ik bij me had.

Dit pompgemaal Krassekeet is onderdeel van het uitwateringscomplex van de polders  Het Noorden, Eijerland en Waal en Burg. Dat nadrukkelijke jaartal bracht me in gedachten terug naar vroeger. ‘Ninety-seventy-nine’, noemde ik dat jaar vroeger altijd, want ik zat toen op een buitenlandse school en ninety-seventy-nine was het jaar van mijn graduation. Ik ging in gedachten nog verder terug, naar 1974, toen ik voor het eerst op Texel was. Ik bezocht toen voor één avond een jeugdgroep in Oosterend, de plaats die de Texelaars zelf soms Jeruzalem noemen. Die avond maakte indruk op me en heb ik me altijd herinnerd.

En nog duizenden andere gebeurtenissen zijn er in mijn leven geweest, en duizenden herinneringen bewaar ik aan al die gelegenheden en geluksmomenten, periodes en plaatsen, jaren en keren. Veel herinneringen worden vertegenwoordigd door lapjes, bijvoorbeeld lapjes van kleding die ik vroeger naaide. Gedurende een lange patchwork-periode had ik er veel plezier in om een aantal herinneringsdekens te maken en dit is er één van. Kleine streepjes in zorgvuldige combinaties die allemaal een plekje in mijn leven hebben gehad. Ik vond het heerlijk om deze deken op dit plekje bij een oud gemaal te hangen. Een plek waar overtollig water uit de polder terug gepompt wordt naar de zee.

En een plek om even te staan, met mijn deken en leven vol herinneringen, het hier-en-nu te beleven, de rust en ruimte te ervaren.