De context bepaalt alles.
En die uitspraak wil ik toelichten.
Met m’n zus liep ik vanaf het station naar museum De Fundatie in Zwolle, en dan heb je tijd 
om even wat te praten. Ze vertelde dat ze gister langs Soesterberg was gefietst en dat het daar zwart van de mensen zag. Later zag ze op het journaal wat er aan de hand was: met veel militair vertoon was een bijzondere Amerikaanse vlag overgedragen aan het Militair Museum. De zorgvuldig ingepakte vlag werd ingevlogen met een Chinook-helicopter. Er waren erehagen en plechtige toespraken. Een minister sprak uit dat deze vlag ons eraan moet herinneren dat vrijheid nooit vanzelfsprekend is. De vlag heeft op 6 juni 1944 gewapperd op een Amerikaans marineschip, wat deelnam aan de Normandië-invasie. Tot dat moment was het een gewone vlag. De jaren na D-day werd het een gekoesterde vlag. En na de dood van de commandant van het landingsvoertuig van destijds, werd het een symbolische vlag. En een verhandelde vlag. Er is maar liefst een half miljoen euro voor die vlag betaald. En nu is hij dus te zien in het Militair Museum.
Je kunt zeggen: wat veel geld voor een stukje textiel met gaten.
En je kunt ook zeggen: wat gek om de achterkanten van een borduurwerk in te lijsten.
En nòg gekker om er dan een paar duizend euro voor te vragen. Alleen maar omdat Rob Scholte er z’n handtekening achter heeft geplakt.
M’n zus en ik liepen rond in het museum, en daar werd op dat moment ook een rondleiding gehouden door de museum-directeur. Hij haalde één van de kunstwerken van de muur, zodat iedereen de handtekening kan zien. Door die handtekening is zo’n borduurwerk ineens zesduizend euro waard. De context heeft dat bepaald.
Ja hoor eens: dat ga ìk er echt niet voor betalen! En dat hoeven jullie bij mìj 
ook niet te betalen! Ik verkoop dit soort borduurwerken gewoon vanwege de vóórkant. En ik ben een stuk goedkoper! Zo’n Zeeman bijvoorbeeld. Wìj (d.w.z.: wij handwerksters) weten dat het de beeltenis van Dorus Rijkers is. Een zeeheld. Ik heb er wel eens eerder over geblogd. Die service geef ik ook nog, als ik wat verkoop. Een beetje informatie over de achtergrond van een borduurwerk. En dan vraag ik er maar een paar tientjes voor. Nou ja, moet ik zelf weten. En Rob Scholte mag het ook zelf weten. Je kunt je er druk over maken, over z’n prijzen, maar wat schiet je daarmee op? Ook op ander terrein zien we dat er soms hoge bedragen worden betaald. Voor een oude vlag, een stukje stof.
Want: de context bepaalt alles.
Zo werkt dat denk ik.
En ik heb ook weer even van deze context gebruik gemaakt door mijn eigen mooie zeemannen nog even in de aandacht te plaatsen.
Dat vind ik leuk van bloggen. Altijd weer een invalshoek vinden om m’n waren aan te prijzen.
Als je jouw Zeemannen verkoopt, wél even je handtekening erop zetten hè. Haha! Op zich heb ik bewondering voor mensen zoals Rob Scholte met durf en creatieve ideeën maar je kunt er ook in doorslaan. Gelukkig blijf jij nuchter.
Hartelijke groet en een fijn weekend gewenst.
T.
Geweldige dure tas heb jij 😉
Ik vind Rob Scholte geniaal en heb genoten van de andere kijk, samen met mijn tante.
Wat een kleuren en eigenlijk ook verhalen van verborgen levens. Dat laten de achterkanten veel meer zien, dat het mensenwerk is.