Tapisserietas in Beekhuizenbos

Als je met mij gaat wandelen, moet je wel wat geduld hebben, want ik heb de neiging om overal stil te staan om foto’s te maken. We waren op een mooi plekje op de Posbank en telkens wilde ik m’n tas aan een boom of brug hangen en nu sta ik voor de taak om weer een selectie te maken van al die foto’s. De tijd zoals we die kenden is tòch al weg, dus nu ook de tijd om me te beperken tot één foto, zoals ik vroeger deed. Al een ’tijdje’ merk ik dat me dat nu niet meer zo lukt. Ik wil steeds méér foto’s laten zien en weet nog steeds niet of dat een goed idee is of niet.


We liepen door een bosgedeelte wat Beekhuizen heet en na deze fotostop liepen we weer verder maar nu hadden we een spelletje bedacht. Telkens als we andere wandelaars passeerden, dan hielden we even op met ons eigen gesprek. Daardoor konden we in het voorbijgaan nèt een halve zin opvangen van waar de andere wandelaars over praatten. Het ging trouwens ook op voor de fietsers, daar kun je soms ook even in een flits een paar woorden opvangen. Dit is wat we hoorden: “mensen willen gewoon niet meer…..” (dat laatste woord konden we dan net niet meer verstaan) en “vraag me af of al die testen ……” (dat was wel jammer dat ik de rest van de zin niet kon horen). Een keer hoorden we het woord ‘maatregelen’ (dat was toen we zelf nog gewoon doorgingen met praten en ons spelletje nog niet waren begonnen), en een andere keer gewoon ‘corona’ (dat was van de fietsers die voorbijsuisden, dan hoor je maar één woord). Dus we trokken de conclusie dat echt ìedereen het erover heeft.

Ik wilde mijn tas nog een keer fotograferen bij een boom die midden op het pad lag. Zo voelde ik me ook: doorgang wordt versperd. Een beetje in het klein, omdat ik m’n museumkaart niet kon vinden en daarom waren we toch maar niet naar het Openluchtmuseum gegaan, wat we ’s morgens van plan waren. Maar nog veel meer in het groot, en dat heeft iedereen. Er wordt ons zòveel barricades opgeworpen en doorgangen versperd!

Ik zat op m’n hurken om hier de tas te fotograferen en toen kwamen er net weer twee wandelaars voorbij. Zij hadden het voor de verandering nìet over corona maar ik kreeg een aardige opmerking over m’n tas die tegen de boomstam leunde. “Het is een tapisserietas” zei ik, en zij zei dat ze hem mooi vond, wat ik leuk vond om te horen. Toen wensten we elkaar een fijne dag verder en nu vertel ik jullie er nog wat meer over. Dit borduurwerk is gemaakt naar een schilderij van S. Koninck, in 1654. Het heet de Goudweger. Toen het werd geschilderd stond dit schilderij in een traditie van voorstellingen waarbij goud werd afgewogen. Het was een symboliseren van gierigheid.

Alles moet gewogen worden. Belangen moeten tegen elkaar afgewogen worden. En oh, wat is het toch erg als er verkeerde belangen meewegen, als gierigheid, kortzichtigheid en valsheid een rol gaan spelen. Oh, kon de gouden gloed van het jaarlijkse herfstgetij de machthebbers toch eens méér bekoren dan het begeerde fraude-goud!

Voldaan met herfst-indrukken, maar niet zo ontspannen als anders, kwamen we weer thuis. En nog steeds weet ik niet of ik mijn zelfgemaakte tas in m’n shop zal plaatsen of dat ik hem hou. Over iets kleins kun je ook wikken en wegen, en ik ben er nog niet uit.

3 gedachten over “Tapisserietas in Beekhuizenbos”

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.