Tapisserietassen hond en poes

Tapisserietasjes hond en poes

Een half jaar geleden (ik was toen net begonnen met deze blog) werd ik keihard gebeten door een hond tijdens een boswandeling. Ik wist gelijk dat het foute boel was en sprak de eigenaresse van de hond aan. Ik wilde haar telefoonnummer, en daarna zo gauw mogelijk naar huis en naar de dokter. Maar zij ontkende gewoon dat haar hond mij had gebeten, en had meer aandacht voor het rotbeest (“Dat mag je niet meer doen hè”, waaruit haar inconsequentie sprak) dan voor mij. Ik kon niet anders dan tot de conclusie komen dat ik haar telefoonnummer niet zou krijgen en strompelde naar huis. Bij de dokter kon ik gelijk terecht, ik was helemaal overstuur, en vervolgens had ik maandenlang last. Ik deed nog een melding bij de politie (“Mevrouw, wij gaan niet over honden, daarvoor moet u bij de gemeente zijn”). En ik deed dus een melding bij de gemeente. Na wat aandringen  kwam er iemand aan huis en die wilde wel graag de wond zien, om te weten hoe erg het allemaal was. Ik schrok weer van haar schrik: het was ècht erg. Ik liet de foto zien die ik nog had gemaakt van de hond en de eigenaresse. Toen ik huilend van die confrontatie wegliep, kreeg ik een ingeving en riep de honden-eigenaresse na: “Ik heb een foto van je gemaakt hoor!” “Je doet maar!” riep ze terug. En inderdaad: ze had niks te vrezen want ze is waarschijnlijk nog steeds niet bekeurd. En die hond loopt waarschijnlijk nog steeds los rond. Want ik heb nooit meer bericht gehad dat zij en haar hond gevonden zijn. Ondanks mijn foto. Wat had ik nog meer kunnen doen? Niets. Meer kon ik niet doen, en bovendien had ik mezelf nog. Ik moest weer beter worden.

In die eerste periode van herstel besloot ik heel dapper te zijn en een honden-tas te naaien. Alleen maar even het makkelijkste deel, daarna bleef die tas weer liggen. Het was een soort zelfverzonnen therapie, om te proberen over de schrik te komen. Ik schreef er een stukje over maar dat leverde me niet zoveel medeleven op. Terwijl ik daar juist zo’n behoefte aan had. Ik smeet de half-afgemaakte tas in een hoek, en daar is hij nu weer uitgekomen. Ik ben  pas nog weer eens naar de dokter geweest, terwijl ik het zo graag allang had willen afsluiten. Maar zulkeHond gebeurtenissen blijven misschien nog wel veel langer een rol spelen. Helaas. Dus nu heb ik ook andere dingen gedaan om verder te werken aan mijn herstel. Ik deed drie dingen: 1: Ik ging een serie behandelingen van fysiotherapie in en die heb ik nu net pas afgesloten.  2: Ik nam een foto van de hond van iemand anders. Omdat die wel wat lijkt op de tapisserie-hond. Ik wil graag weer leren dat honden best lief kunnen zijn. Voor mij is een foto maken van een hond een héle grote stap! En ik maak de foto wel eerst heel klein…. En 3: Ik maakte het tasje af en blog erover. Hetgeen ik een half jaar geleden meemaakte, vond ik moeilijk om te verwerken. Het was zò heftig, dat ik er heel lang niet over heb kunnen praten of schrijven.

Een andere keer over het poesjes-tasje, wat ik ook net heb afgemaakt.

2 gedachten over “Tapisserietassen hond en poes”

  1. Ik lees je blog nu in 2019. Wat heb je een leuke blog. Ik doe eeuwen over een handwerkje maar vind het daarom waarschijnlijk zo mooi als anderen dat goed kunnen. Ik hoop dat je van dit akelige verhaal 5 jaar geleden helemaal hersteld bent. Mijn zus is ook gebeten door een hond en had heel wat bijtwonden in haar been. Ook zij is erg bang als ze een hond tegen komt. Wat erg dat hondeneigenaren zo laconiek over het gedrag van hun eigen dier doen. Dan zou ik in jouw geval toch maar voor mooie bloemen, schattige lammetjes en kleurige vogels gaan. Een feestje voor het oog al die mooie handwerken van je.

    1. Bedankt voor je reactie op een oud blogje van meer dan 5 jaar geleden.
      Ik vond het een fijne reactie, die voor mij precies op het goede moment kwam. Want ik had nèt de vorige dag (met kerst nog wel!) weer een vervelend hond-incident meegemaakt. Gelukkig niet met bijten, maar wel met zò hard blaffen dat ik eerst een uur lang moest bijkomen voordat ik me weer bij het gezelschap kon voegen. En ja, ik ben er nog steeds bang voor, want die flauwekul van ‘hij-doet-echt-niks-hoor’ klopt gewoon niet. Een hond die op me afkomt en me grote angst aanjaagt doet wèl wat! En dat zouden honden-eigenaars bèst beter kunnen begrijpen!
      Het heeft mij een uur van een kerst-viering gekost.

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Meer lezen? Wellicht is dit interessant...

Scroll naar boven
Archief van de blogjes
Blogjes per week

De laatste 15 weken worden weergegeven

Blogjes per maand

2024

2023

2022

2021

2020

2019

2018

2017

2016

2015

2014

2013

Bedankt voor het bericht

Het bericht is succesvol verstuurd.

Bedankt hiervoor.