Tas bij watermolen

Al zevenhonderd jaar staat er in Wenum Wiesel een watermolen, en elke generatie deed daarmee wat het beste was. Soms was het een korenmolen en dan weer een kopermolen. En soms werd hij een tijdje verwaarloosd en dan weer opgeknapt, zoals dat gaat in geschiedenissen. Er verandert altijd van alles, en soms wordt je daar ook moe van. Alleen al van het vòlgen van alle veranderingen en verwikkelingen kun je moe worden, en ik nam me dan ook voor om na het volgen van de grootse begrafenis in Engeland een tijdje te stoppen met het volgen van het nieuws. Maar toen kwam Prinsjesdag weer, en dat wilde ik ook nog even zien. En daarna kwam er weer nieuws over verhoogde oorlogsdreiging en daar kun je dan ook weer ingezogen worden, om dat even te volgen. Dus ik blijf aan het uitstellen dat ik dat nieuws wat wil loslaten.

Wat ik van Prinsjesdag meekreeg, was dat de prinses van Oranje haar moeders jurk en hoedje ‘recycelde’. Dat vond ik leuk om te lezen. Er is al zòveel water door molens gegaan, in al die honderden jaren, en nieuwe generaties – zelfs koninklijke – beginnen door te krijgen dat ‘recyling’ best een goed idee is. Ik doe het zelf al heel lang, en vind het leuk om (koninklijke) bijval te krijgen.

Dus ik repareerde een tas voor m’n dochter. De rits lag los en dat is echt niet genoeg ‘versleten’ om hem af te danken. Na dat klusje nam ik de tas mee om er groente in te halen. Om nog wat verder los te komen van allerlei nieuws maakte ik er een lekker fietstochtje van. En ook omdat het zulk mooi septemberweer is.

De watermolen is niet ver van de groente-plek, maar ik kom er alleen langs als ik m’n route een beetje anders kies. Naast de watermolen ligt een mooi weiland, waar het hooi in richels ligt te drogen. Een rustmomentje om hier te zijn, in een woelige wereld. Na dit fietstochtje ging ik nog een paar uur met een collectebus lopen. Dat is mooi. M’n wereldje een beetje kleiner maken: gewoon in m’n eigen wijk collecteren. Ben zelf wel benieuwd of het me gaat lukken om dat nieuws los te laten.