Tas in de takken

Elke dag bloggen: het lijkt dat je dan zeeën van ruimte hebt.
Elke dag een nieuwe kans om iets te publiceren over hetgeen wat ik zie (en wil laten zien),
over wat ik heb (en wil verkopen),
en over hetgeen me bezighoudt (en waar ik wat over wil delen). Elke dag is toch best veel, of niet soms?
Toch kom ik nog wel eens dagen tekort. In het begin hield ik me strikt aan m’n eigen regel: één keer per dag is wel genoeg. Daarna kwam er soms een ‘avondblogje’ bij. Moet kunnen, dacht ik. En inmiddels zijn het wel eens drie of vier blogjes per dag. Dan denk ik: Iedereen leest maar gewoon wat ze interessant vindt, en de rest sla je maar over.

Maar dan nòg, met die drie of vier stukjes per dag, dan nòg blijft er wel eens wat liggen. En ik heb ook gemerkt: als ik m’n eigen ideeën niet strak bijhoud, dan hoopt het zich zomaar op. Dan blijven er foto’s liggen, die ik eigenlijk nog wel wilde laten zien.

Zoals deze foto: die maakte ik dit weekend, in de regen, maar toen wilde ik het laten bij m’n blogjes over de herdenking van de Eerste Wereldoorlog.
En als je dan een paar dagen wacht….. dan is de situatie soms alweer veranderd. Nu liggen al die blaadjes op de grond.
Niet actueel meer…?
Maar wèl mooi genoeg om nog te laten zien.
Hier heb ik deze mooie buideltas in m’n shop geplaatst.