Gister: ’s morgens vroeg een appje van onze dochter: Ik ben weer veilig geland! Na een nacht met m’n mobiel naast me te hebben geslapen (“nu vliegt ze ergens boven Groenland…. nu gaat ze bijna landen….”) kan ik weer rustig zijn. (Dacht ik)
Uurtje later telefoontje: “Ik ben weer thuis!” Bijpraten en blij zij over de telefoon, net zolang totdat ze zegt: “En nu ga ik slapen hoor. Komen jullie straks als ik weer wakker ben?”
Wij gaan aan het werk, maar de rust wil niet komen. Hebben jullie (andere moeders) dat ook: na een lange reis wil je je kind gewoon weer zien! Leeftijd niet belangrijk.
Ik mail met m’n lieve man: Kun jij wat eerder weg van werk? Ik heb een appeltaart gebakken en dan kom ik je straks met de auto ophalen.
De rust is ver te zoeken bij mij. Ik draal wat rond, begin overal aan, maak niks af. Ja toch wel. Ik maak nog een pan bruinebonen soep en de appeltaart kan inmiddels uit de oven. En daar hoor ik de brievenbus. Twee leuke dingen: een present-exemplaar van het tijdschrift waar m’n fair-trade-quilt in staat, en de ansichtkaart uit New York: Leuk!
Na wat niet al te produktieve uren stap ik in de auto. Op weg naar werk van m’n man, daarna samen naar huisje van de dochter. Zo gaat dat: normaal gesproken zie je elkaar ook wel eens drie weken niet en daar doe je niet moeilijk over. Maar nu is het anders, nu wil je gewoon de verhalen horen en de foto’s zien. Ze heeft heel veel Amerikaanse gastvrijheid ervaren. In Victoriaanse huizen geweest, veel musea en memorials bezocht, nog naar een universiteit geweest, flink wat kilometers gereden en nog veel meer Amerikaanse indrukken opgedaan.
Maar het is van beide kanten zo: niet alleen wìj wilden haar graag weer zien, zij wilde òns ook graag weer zien. We eten samen, praten samen, knuffelen nog even samen. En dan gaan we weer naar huis. Het geeft me wel een goed gevoel: wij wonen dan niet in zo’n mooi Amerikaans Victoriaans huis (die zag ze veel in Pennsylvania), maar we hebben wèl een ouderlijk huis voor onze kinderen. Compleet met een stapel geborduurde kleedjes. Ik kan gewoon een kleedje tevoorschijn halen die bij de taart kleurt en bij de foto die ik wil laten zien. Met geborduurde kleedjes is het altijd gezellig!
En met m’n dochter weer in het land: nòg gezelliger! En nu kan ik toch weer wat rustiger zijn….
1 gedachte over “Terug uit Amerika”
Moest gelijk denken aan het boek die ik vroeger ooit heb gelezen.
“Onder moeder’s vleugels”
Heerlijk toch, je dochter weer dichtbij!
Liefs, Ineke