Terugdenken aan de vorige grote bevrijdings-herdenking

Vijf-en-twintjg jaar geleden vierden we bevrijdingsdag op grootse wijze. Het was toen vijftig jaar geleden dat de oorlog was afgelopen en dit werd op zeer grote wijze gevierd. Onze kinderen zaten nog op de basisschool en op hun vrije dagen maakten we ritjes in de streek waar we woonden. We bezochten dorpjes in de omgeving en werkelijk òveral was wat te doen. Overal waren gedenkplekken en tentoonstellingen en kon je kennis nemen van hoe die plaats de oorlog was doorgekomen. Overal lagen kransen en hingen vlaggen. Er stonden oude tanks op dorpspleinen en er waren kleine musea waar je zo even binnen kon lopen. Ik vond het indrukwekkend om met ons gezin zo rond te rijden in de eigen omgeving. Wekenlang stond het leven in het teken van de 50e bevrijdingsdag.

De bijlage van de krant van toen heb ik altijd bewaard. Een tijdsmonumentje. Nu kwam er weer een nieuwe bijlage van de krant, nog steeds dezelfde krant die we dus al 25 jaar lezen. Vol oude foto’s en verhalen. Indrukwekkende verhalen van ooggetuigen, beschouwingen van redacteuren die de voorzichtige vergelijkingen maken met onze corona-tijd, herinneringen aan een totaal andere tijd. Een interessant tijdschrift. Ik ga hem vandaag lezen en daarna ook bewaren.

‘Bezig zijn’ met een herdenking kan ook door iets te borduren. Iemand deed dat voor de vorige grote herdenking. Met een randje tulpen en een rijtje molentjes, een verwijzing naar drie Zweedse wittebroden en de vlaggen van de bevrijders is het een leuk herdenkings-borduurwerkje. Het benadrukt de eigenheid van een land wat juist nà die oorlog zònder klompen verder ging en zich in materieel opzicht snel ontwikkelde.

Daarom vind ik die oude en die nieuwe bijlagen van de krant zo waardevol. Op evenwichtige wijze bespreken en onderzoeken ze het nieuws, en halen ze de herinneringen aan het oude weer naar voren. Het is goed om er kennis van te nemen.

En daarna dwaalt m’n oog ook weer even langs een niet-realistisch schilderijtje, wat me toch een glimlach bezorgt. En wat me doet terugdenken aan die bijzondere tijd, toen we met onze kinderen de omgeving verkenden, in het voorjaar van 1995. We wilden onze kinderen meegeven hoe belangrijk het is om te gedenken.